Μπίλι Χόλιντει

Μούδιασαν απ’ τις σιωπές τα χείλη μου
και κουράστηκα να ακούω τζαζ και να περιμένω,
μακάρι να ‘ξερα κιόλας τι.
Αράγιστες καρδιές φτιαγμένες από μπετόν,
καμουφλαρισμένες με λογική
να ταλανίζουν εμάς τους αισθηματίες
τους ποταπούς.
Ω τι κρίμα.
Ας πιω τον μπουχτισμένο γάλα γαλλικό μου
για να πάω στη σχολή και την δουλειά μου
αδιάφορα 
ωσάν να μην έγινε και τίποτα
κι ας άκουσα το κρακ
και την πόρτα να κλείνει.