Δευτέρα 12 Ιουνίου 2017

άτιτλο 126

Τα πόδια στον αέρα σινιάλα στέλνουν
κραυγές,στον ουρανό που θα μου χάριζες
κάπου εκεί που δεν ορίζεται ο ορίζοντας
ανάμεσα στο στέρνο και το εφηβαίο σου
αντικρύζω το κενό.
Ένας γάτος σε πορτοκαλιά σεντόνια
να νιαουρίζει την φυγή
κι ύστερα σαν αστραπή:
-φεύγω.
-θα 'θελα να,μα πως.
δεν θα σ' αγαπώ αιώνια
μονάχα για όσο κρατά η φθορά
στα μπαρς και σ' άλλων τα δακρύβρεχτα στόρια
οι σκέψεις μου θα  πέσουν
πάνω σου υγρές
τύψεις ν ερωμένες
για τα αστέρια που θα χάσουμε μαζί
όταν το τέλος πλησιάζει
θα στάξεις στα μπούτια μου άγιο ύδωρ
καταιγίδα στο κατακαλόκαιρο,είναι που
βράζει και χύνεται το τσουκάλι με τα μαγικά

δεν μαζεύονται τόσα απόνειρα με σκούπα.

-Συγχώρα με,μα πως αλλιώς
τα πράγματα να γίνουν.