εσωτερικός διάλογος

- Τα βήματα τις νύχτες όλο και πιο θαρραλέα
ανάλαφρα -βοηθάει το τζιν 

όχι όχι αυτό

είμαι πάντα γυμνή βλέπεις και ποτέ δεν μπορώ

ανακεφαλαίωση σωστή να κάνω

μπερδεύω τα ημερολόγια με τα τεφτέρια

τα σημαντικά τα πετάω όπως τα στυλό

και κρατώ δυό βουνά σκόνη πλυντηρίου

για ώρα ανάγκης

να ξεπλένω καμιά αμαρτία που και που

μα ποιου και ποιανού άλλου

πήρα πάλι παράσημο το καρφίτσωσα στο πέτο

να μου κάνει σημάδι να πονέσω άλλο λίγο να μπορέσω να φύγω

Η πληγή

μεταφέρεται στο κεφάλι

ανοίγει τρύπα και κλείνει τα μάτια μου η κάπνα

πόσα τσιγάρα ώρες-ώρες σκέφτομαι

πως δεν θα πρεπε να σκέφτομαι τόσο

ίσως άλλο λίγο

Κι άλλο λίγο

όπως με το πρώτο τσιγάρο που δεν έκανα στο γυμνάσιο

γιατί μισούσα τη γεύση και τη μυρωδιά του

 ενοχή και απόλαυση με φίλτρο

άργησα να μάθω να στρίβω

στράφηκα στα έτοιμα μα δεν είχαν γλύκα

και η αλητεία που ζήταγα 

δρόμος ανηφορικός με πολλές στροφές απότομες 

τις παίρνω ανοιχτά και με χίλια 

ελληνική επαρχία το κατακαλόκαιρο

κι ένα δωμάτιο να χαίρομαι τον ιδρώτα 

ώσπου να καούν οι πέτσες μας απ' την θερμοκρασία

να βγάλουμε το δέρμα από τα νύχια

να τραβήξουμε μακριά,πολύ μακριά

και να γίνουμε επιτέλους Εμείς.

- Καλά,μάθε να στρίβεις πρώτα.

- Ό,τι θέλω θα κάνω.

Βάλε ένα τζιν ακόμα και πιάσε τον αναπτήρα.

Πήρα φωτιά.

- Ε δε θα μάθεις ποτέ.

(και τα σκυλάδικα στο τέρμα)

να μην.

Αυτές οι Τρίτες των ρεπό

πως καταφέρνουν να μοιάζουν θλιβερά με Δευτέρες;

Ένα περίεργο πράγμα,

τερματίζω δεύτερη και καταϊδρωμένη

μα τουλάχιστον ήξερα και το 'κανα με στυλ.

Τώρα τα στυλό και οι μαρκαδόροι 

βαριαναστενάζουν από το κοπάνημα στα χαρτιά

και τα ηχεία θα καούν κάποια στιγμή

επειδή όλο αυτό διαρκεί

φαίνεται να μην μου αρκεί το λίγο

και ούτε λίγο ούτε πολύ

η καρδιά μου κουτρουβαλίστηκε από τον δεύτερο

άνοιξε την πόρτα ενώ έβρεχε

και πήγε κι έπεσε στην πρώτη λασπουριά.

Εκείνη την ώρα δεν είχα καταλάβει την απουσία της

μιας και τους χτύπους της αγνοούσα τόσες μέρες.

Μεσημέρι,βαριά,ασήκωτη, έσυρα τα πόδια μου στο μπαλκόνι

και την είδα να αφήνει την τελευταία της πνοή

ποδοπατημένη και άχρωμη.

-Ε καλά να πάθεις πια,της φώναξα

και έφτιαξα καφέ με πέντε κουταλιές ζάχαρη.
Ζωή σε 'μας.
Να μην.

Τι τηνε θες τη θάλασσα

Τι τηνε θες τη θάλασσα κολύμπι αν δεν ξέρεις;

πνίγουνε αβέρτα τα νερά,περιγελούν τα ψάρια

κι όλη η φύση λοιδορεί εκείνους που χαθήκαν

ξανοίγματα σε πέλαγα και ωκεανούς συντρίμμια  

ενώ τα γόνατα έσκισαν βουτιές από τα βράχια

απ' την αρχή ξαναμανά όταν φυσάει ο αέρας

θα κυνηγώ τα κύματα,θα πάψω να θυμάμαι.

Τι τηνε θες τη θάλασσα κολύμπι αν δεν ξέρεις;

μαύρη στη νύχτα ζοφερή χύνεται απ' τα ουράνια

τσιγάρο ανάβει στο χαμό και στην αναμπουμπούλα

το σβήνει με το ολόγιομο αυγουστιάτικο φεγγάρι

απάνω εκεί που στρώσανε τα άστρα για τη μέρα

δυο μάτια απόψε γίνανε δίχως να το θελήσουν

κουπιά,παρηγοριά και βάσανο συνάμα.