Αποκαΐδια

Λυσσάω για ένα τσιγάρο τώρα

στα δάχτυλα μου ανάμεσα

να ξεφυσάω την θύμησή σου

να μην με σπάει κομμάτια στα δύο

να με καίει,κι εγώ,εκεί

''Δωσ'μου λίγη φωτιά ακόμα να μη σβήσω''.

Πόσο θα 'θελα να μην έψαχνα καπνό

να μην έκανα το σπίτι ανάστα ο κύριος

ο βήχας μου να υποχωρούσε

να ΄παιρνε την κάψα μου το σιρόπι

να φορούσα τα καλά μου για να πεις

''Αφού το 'ξερες πως θα 'φευγα σαν κλέφτης''.

''Ναι,αλλά το κάψιμο πονά,αφήνει σημάδι

και το δέρμα μου για λίγο που ερωτεύτηκες

δεν επουλώνεται απ' το άρωμα και την υφή σου.''

 ____________________________________________

Μπορεί να μην μπορώ να καπνίσω

αλλά τουλάχιστον κάτι θα πιώ

να παν' οι χασούρες κάτω

ο Θυμός,

που πάντα κρατά όσο δεν χρειάζεται,

λίγο μετά το ξέσπασμα

παρέα με την ανασφάλεια

τραμπάλα με την οργή

 η θλίψη γίνεται δάκρυα

συγκαταβατικά χαμόγελα

ανταλλαγή αδιάφορων πληροφοριών

και σιγοψιθυρίζω κάτι από Βιτάλη κάθε που ξυπνάω

ώσπου να αναφωνήσω

'' Όλα τέλεια ''
χορεύοντας γυμνή στα αποκαΐδια.

___________

Για να είμαστε ειλικρινείς

Τώρα τελευταία μπορεί να άλλαξα 

κάποιες απ' τις κακές μου συνήθειες

αλλά μη θαρρείς πως τη γλίτωσες,

ακονίζω τον πόθο μου απ' την αρχή

αφού,μ'όλες αυτές τις βροχές,

γυρνάω σπίτι μούσκεμα απ'τη δουλειά

πετάω πράγματα στο πάτωμα,κλείνω τα μάτια

στήνω με τα μπούτια μου παγίδες 

και σε σκέφτομαι μέχρι να στεγνώσω τελείως.

Χθες αργά,στον κύριο Τζόουνς

Όλα αυτά που νιώθω

ζαλισμένα ,χιλιοειπωμένα

ανούσια υπερανάλυση ωρών 

τσαλακωμένα ραβασάκια σε τσέπες

εθελοτυφλία και κλάματα

τελευταία σφηνάκια στο φευγιό

ταχυκαρδίες μέρα-μεσημέρι

ταχυκαρδίες μεσάνυχτα και βάλε

επιτηδευμένη αποφυγή

άλλο ένα τζιν τόνικ τελευταίο

ανεβοκατέβασμα του ακουστικού

αναβλητικότητα κι ελπίδα
ανάλωση,κορεσμός,απελπισία

όρεξη για τίποτα

κατειλημμένος χωροχρόνος σκέψης

τσιγάρα τσιγάρα τσιγάρα.

Κάθομαι τόσο βολικά στα αυγά μου τελευταία,

που όπου να 'ναι θα αρχίσω να κακαρίζω

και να κλωσάω τα ''σε θέλω''

ώσπου να γίνουνε ''δε γαμιέται''.

|

Τελοσπάντων,ήθελα απλά να σε δω

μα παρακαλάω να μου περάσει.

Κάπου έχασα τα δάχτυλα σου

-

Τα κορίτσια της εργατικής τάξης ,στα ρεπό

ξεχνάνε τα τακούνια και τα παρφουμαρίσματα

μυρίζουν ιδρώτα και τσιγαρίλα τα κορμιά τους

πετάν' τα αθλητικά με το που διαβούν την εξώπορτα.

Ας αποφύγουμε,τελοσπάντων,τις ευθύνες που μας αναλογούν

δεν είναι κακό να χύνουμε μαζί που και που

γιατί το βλέπω,μια νύχτα από αυτές

οι καύλες και τα υγρά μου θα με πνίξουνε στον ύπνο

και που 'ναι τα δάχτυλα σου με το που ξυπνήσω

να μου τραβήξουν προς τα κάτω το εσώρουχο ;



Κι ύστερα,βροχή ...

-

υποσημειώσεις υποσοβαρότητας

Σταμάτησα τις χαιρετούρες σ' αυτή την πόλη
σε δέκα οικοδομικά τετράγωνα
όλη μέρα πάνω-κάτω
όλη μέσα άνω-κάτω
και τα ρέστα μου και τα αρχίδια μου,κύριε.
Ξεγατζώνω τις πέτσες μου απ' τα κόκαλα
ακούγοντας τις ανάγκες μου να ουρλιάζουν
τις μέρες που κάνω ρυτίδες από τη ρουτίνα.
Όλο αυτό είναι σαν να τρως δέκα μέρες σερί
μακαρόνια με σάλτσα,από αφραγκίες
ενώ λιγουρεύεσαι κινέζικο
και στο τέλος να ρεύεσαι ξενέρα.
Κι είναι κρίμα τόσο κρίμα,
όλο τα έτοιμα να τρως
γιατί αν ήθελες θα σου μαγείρευα
και στα χειρότερα χανγκόβερ μου ακόμα.
Τώρα,αν είμαι γυμνή,ε
βλέποντας και κάνε μου
.
.
.