προς ποίηση

Για τις μέρες που δεν πετυχαίνω τον καφέ μου
για τα απογεύματα που αργώ στα ραντεβού μας
για τα βράδια που σε περιμένω να φανείς
                                            και δεν φάνηκες
για τα άλλα βράδια που μου χτύπαγες το κεφάλι ως να ματώσω
για όσες φορές με κάνεις να νιώθω διάφανη
για αυτά που μου ψιθυρίζεις και με κάνεις να κλαίω
για όσα δεν μπορώ να αλλάξω ,πότε πότε
για το κάποτε που θα 'ρθει                                          
                                        που το βλέπω να αργεί,να μην φτάνει
για τις ώρες τις ατέλειωτες πάνω απ' το ποτήρι
για τα τσιγάρα που εξαφανίζονται όποτε τους καπνίσει.



Προσποιούμαι πως όλα πάνε καλά
όσο στενεύουν τα περιθώρια
καταπατώντας τα όρια του ισογείου
τα πρωινά απ'τον κήπο
πετάω κορόμηλα άγουρα
στις απέναντι πολυκατοικίες 
η Πόλη,όπως την ξέρεις
νευρική μα αμήχανη ερωμένη
τα καλοκαίρια και
ο Ρομαντισμός
μετατρέπεται σε σαράβαλο πενηντάρι
τα ξημερώματα
τον καβαλάω χωρίς κράνος
και τα δάκρυα μουσκεύουν τα μυαλά μου
ώσπου να φτάσω στο επόμενο βενζινάδικο
ξέμεινα από καύσιμα κι υπομονή
θα σε βρω κάπου στο δρόμο όμως.