Τρίτη 2 Αυγούστου 2016

Ροζ

Δύο πράγματα που νομίζω πως καλά τα ξέρω 
είναι οι γυναίκες και το αλκοόλ.
Και τα δύο εξίσου θαυμαστά 
εξίσου ανεξέλεγκτα.
Δε μιλάω για γυναίκες που τους φτάνει λίγη μάσκαρα
για να νιώσουν ελεύθερες.
Μιλώ πάντα για αυτές που ξέρουν πως η ελευθερία τους 
ήταν κρυμμένη σ’εκείνο το φιλί για καληνύχτα,
στην τελευταία μπύρα,
στα τελευταία πέντε σφηνάκια,
στο τελευταίο δάκρυ,
κρυμμένη στο απογευματινό ξύπνημα 
δίχως ξυπνητήρια,
στα μαξιλάρια που ένιωσαν κραυγές,
στα σεντόνια που σείονταν από ηδονή,
στις τελευταίες καλημέρες
που ανάθεμα κι αν ξέρει κανείς 
πότε θα τις ξεστομίσουν εκείνα τα βρώμικα στόματα
με τα άπλυτα δόντια 
και τις ευωδιαστές ανάσες.
Χυδαίο δεν είναι το φιλί μετά από αυτά τα σφηνάκια
ούτε το ‘’σκίσε με μωρό μου’’.
Χυδαίο είναι να ζητάς αριθμούς
που ποτέ δεν θα πληκτρολογήσεις
παρά μονάχα εκείνη την στιγμή που προσποιείσαι
με στραβό χαμόγελο πως θες να τηλεφωνήσεις
όσο ήθελες το χθεσινό ξερό γαμήσι.
Δεν θέλει ο άνθρωπος ξερά γαμήσια
και πολλά 
χα, και καλά 
και κακά και αδιάφορα.
Και οι σωστές γυναίκες πίνουνε βαριά ουίσκια
κι όχι τυχάρπαστες άγευστες μπύρες.
Για δε φοβούνται το αλκοόλ και το αυριανό χανγκόβερ,
τους φτάνει που το απόγευμα που θα ξυπνήσουν
θα χουν πιει ποτό βαρύ
και θα χουν κάνει το καλύτερο μεθύσι
αφού τον άξιζε τον κόπο του,το γαμημένο.
Α,ας μην ξεχνάμε.
Οι σωστές γυναίκες
δεν μεθάνε μόνο την σάρκα τους με αλκοόλ
μα και τις σκέψεις τους με συναισθήματα
και τις γλεντάνε τα βράδια 
γεμίζοντας-αδειάζοντας τασάκια
γεμίζοντας-αδειάζοντας ουίσκια με δύο πάγους
και πριν λιώσουν αμφότεροι
το ποτήρι ξαναγεμίζει με προσμονή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου