Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Τα άστρα και τα ζώδια

Τα πρωινά δίχως ήλιο
ξυπνούν αχάραγα οι καρδιές
γιατί το κρεβάτι παραείναι μεγάλο
για να βουλιάζουν μόνες
Σηκώνεσαι και ο καφές θα ναι γλυκός
αλλά όχι όσο ζεστός ήθελες
Δέκα χιλιάδες πράγματα που πρέπει να γίνουν
το ένα που όλα τα καθυστερεί
σου κάνει παρέα στο πρώτο τσιγάρο
Δε σβήνει με τίποτα και το τασάκι
ζέχνει απελπισία
Για να ξυπνήσεις χαρούμενα
μάλλον πρέπει να κοιμηθείς αναλόγως

είδες που τελικά

τα άστρα και τα ζώδια
μας μπήκανε εμπόδια.

(Η Έλλη δυσκολεύεται με τον νες
και η Τζέλα με το ξύπνημα
εναλλαγή,Διάφανα Κρίνα με Βικάρα
και η αναβλητικότητα
η κάθε αναβλητικότητα
δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στο σαλόνι)



Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

η καρέκλα.

Την καρέκλα την παλιά θα τηνε βάψω κίτρινη ,
την βαρέθηκα να με χαζεύει δήθεν αδιάφορη 
τα βράδια που γυρνάω σουροευάλωτη.
Το επικριτικό της καφετί και τα στραβά της πόδια 
δεν αφήνουν κανέναν να κάτσει λίγο παραπάνω.
Θα την καρφώσω στο ταβάνι
και θα με ανεβάζω εκεί  όταν δεν περνάω καλά
μπας και αλλάξει επιτέλους
ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα.
Μπα.και να την βάψω
πάλι στα σκαμπό αγκαλιά με αποστάξεις
θα σκέφτομαι όλες τις αποστάσεις
που θα πρεπε και δεν.
Αλλά πες πως την έβαψα
πως άλλαξα οπτική γωνία
πως θέλει κάποιος να κάτσει
πώς θα το αφήσω να συμβεί;
Καλύτερα λοιπόν να τηνε σπάσω
πολλοί μουσαφιρέοι μαζεύτηκαν τελευταία
που το κρεβάτι μου μπανίζουν στα αλήθεια
κι εγώ αθώα,ροζ και ηλίθια
τους λέω να κάτσουν λίγο ακόμα.
Δεν βολεύει πουθενά αυτή η καρέκλα.
Άντε σήκω να σου κάνω έναν ελληνικό
να τον πιεις στην αυλή και να παρατηρώ
πως φωτίζει το δέρμα σου την μέρα.

Την νύχτα όλα είναι φανταχτερά,
όλα αλλοιωμένα.
Κι εγώ την μέρα 
που ξεβάφομαι
δεν είμαι για σένα.








Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

ούι

Ε,εσύ.
Ναι,εσύ μην κάνεις πως δεν ακούς.
Πάρε τη μούτζα σου πίσω
έχω κι άλλες καβάτζα.
Αν έχεις λίγη τύχη περίσσεμα μονάχα
τα ακριβά παλάτια μου,όλα δικά σου.
Την χρειάζομαι τούτες τις μέρες.
Και μπατίρισσα και με καρδιά ρημαδιό,
δεν θα ταν ευγενικό να μ αφήσεις έτσι.

Αλλά αν ήξερες από ευγένεια
δεν θα χρειαζόταν να σου τάξω παλάτια
για κάτι στιγμές ντεμέκ ευδαιμονίας.
Στρίβε.Θα την βρω μόνη μου.

Πόσο να σου ζητιανεύω έρωτες
όσο πετάς το δίφραγκο στον αέρα
για να αποφασίσεις αν απόψε
μ' αγαπάς; αμ,δε μ αγαπάς.


Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2016

πως δεν κόβεται το κάπνισμα.

(21:20)

Κολλάζ από αποτσίγαρα,τζιβάνες
και εισιτήρια λεωφορείων
Τι σκέφτεσαι άραγε
όταν τα σώματα μας είναι ενωμένα;
Όταν μου τελειώνει ο καπνός,πάντως
εγώ σκέφτομαι εσένα
Και την επανάληψη που δεν αυτοεξορίστηκε
όπως όλως οι κακές μάνες
που μας έμαθαν λέξεις
που δεν μάθαμε ποτέ.
Που να είσαι άραγε τώρα
που δεν έχω να καπνίσω
και σε χρειάζομαι για να σβήσω
την εικόνα σου στο τασάκι
Να σου κάνω τράκα μια αγκαλιά
έχω φωτιά για δύο
και περιμένω να ρθεις να μ' ανάψεις.


(22:και το ξέρω πως έχω αργήσει)

Μη μου μιλάς
όταν σε κοιτάζω με όλη την προσμονή μου
να κρέμεται από τα δυό σου μάτια.
Όσο τις λέξεις μας στραγγίζω
το μόνο που μουλιάζω
είναι οι βλεφαρίδες μου
και τα μάτια μου κλείνουν και δεν θέλουν
τίποτα τίποτα τίποτα άλλο να δουν.


(00:20)

και εμφανίζεσαι τελικά
και δεν έχω δουλειά πολύ
και το μόνο που θελα
να, εκείνη η  αγκαλιά
και το μόνο που θελες
να φιλήσεις εκείνη
και το μόνο που έλαβα
μπουνιά στο στομάχι. 

(12:37)

- έναν κάμελ και χαρτάκια παρακαλώ.
υ.γ. Ποτέ δεν μ' άρεσαν οι τράκες.