Τρίτη 2 Αυγούστου 2016

τίποτα προσωπικό

Γρήγορα βήματα  
χιλιοπερπατημένα αθηνέζικα στενάκια
σκοτεινά μπαρ κι από μέσα ξεπροβάλει
βλέμμα όλο φωτιά.
Κάτι μου θυμίζει,κι άλλα βήματα 
μήνες πριν με κανιβάλιζαν σιωπές
βρίσκανε πατήματα κάπου κάπου.
Ανάσκελα με βλέμματα
ισωπεδωτικά μα αδιάφορα
για μια πρώτη και τελευταία φορά
μια εκτός ελέγχου πάλη
ξεχνάω να πω ‘’γεια’’ πάλι
χάνομαι στα επόμενα σκοτάδια
Κοίτα με όσο πιο βλοσυρά μπορείς
τα σάββατα βουλιάζουν τα εγώ μας
για λίγες ώρες καταναγκαστικής χαράς,
αποσταγμένη αγάπη
ενώ πάντα θα βλέπεις
όλα τα αγόρια εκτός από εκείνον
όλα τα κορίτσια εκτός από εκείνην
που όσα χαρίσματα κι αν έχεις
όσο φως κι αν προσφέρεις
θα τηρηθεί αυστηρά σειρά προτεραιότητας
(ποιος έχει μεγαλύτερο μαχαίρι άραγε;)
έναντι χορού και μουσικής.
Σ αυτό το στενό κλείνουν τα φώτα 
αναζητώ την τύχη μου 
κάπου θα μου έπεσε πάλι.
Όλο τέτοια μου κάνω

τώρα,θα μου πω,
Αν ήμουν αρκετά προσεκτική
θα μουν και πιο ανέμελη.
Αν ήμουν αρκετά ανέμελη
δεν θα ήμουν εγώ.
Αν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό
μάλλον θα γνώρισε την θάλασσα.


Για να συνοψίσουμε
Όσο και να απλώνεις το βλέμμα σου χάνεις τον χρόνο σου
δεν πιστεύω τόσο στο να χαιρετάς
αν δεν υπάρχει λόγος
κι ούτε σε ενδιαφέρει τι κάνει ο καθένας,
όλα αυτά έχουν μηδαμινή σημασία.
Και εμείς έχουμε πολύ λιγότερη.
 
Εις το επανιδείν.
Ή και όχι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου