ξεχαστήκαμε
αφού πέσαμε και χτυπήσαμε
της πληγές μας μπαλώναμε
την μία με την άλλη
με δανεική κλωστή το χρόνο
με δανεική κλωστή το χρόνο
έτσι παγωμένες όπως ήμασταν
ξεχάσαμε , μπορεί να
ξεχαστήκαμε για λίγο
για τόσο λίγο
ξεσκονίσαμε την ντροπή απ' τους ώμους μας
μας εγκατέλειψε της ηδονής η τελευταία στάλα
θα πήγαινα για άλλα αλλά
δεν ξεχνάνε τα γδαρμένα κορμιά
τόσο εύκολα
παλεύουν απροστάτευτα
απέναντι στις μνήμες
φαντάζομαι το μέλλον μου στα κρυφά
δουλειά δουλειά δουλειά
μοναξιά στα σπίτια
άδεια τα στενά
και του πρώτου φιλιού η γωνία
και του πρώτου φιλιού η γωνία
μαμά αν δεν με ξαναδείς
θα με προστατεύει η αστυνομία
έχω ένα μόνιμο πόνο στο στέρνο
και ταχυκαρδία
κλαίω συχνότερα τις νύχτες
για λίγο
για τόσο λίγο
φοβήθηκα μη μου γίνει συνήθεια
να φαντάζομαι το μέλλον
με πρησμένα μάτια πίσω απ' τα γυαλιά.
