Τετάρτη 3 Αυγούστου 2016

Οι ώρες κοινής ησυχίας

Θέλω να σου φωνάξω από εδώ μέχρι τον ήλιο
και αδυνατώ και δεν αντέχω
άλλη μια ώρα κοινής ησυχίας.

Λες και δεν χορτάσαμε από δαύτη.
Καταιγίδες έρχονται και φεύγουν
κι όλα μέσα στη σκοτεινιά καλμαρισμένα
τον ήλιο καρτερούν σιωπηλά,αθόρυβα.
Πρώτα σκότωσε εμένα,ύστερα το μωρό μου
τεμάχισε τα κουφάρια μας
αλεσμένα τα 'δωσε ως τροφή στα θηρία.
Εκείνα με το έτσι θέλω
παρεμβαίνουν στις μουσικές μας,
στα δυνατά μας γέλια,
στα βουερά μας κλάματα,
στις κραυγές απόγνωσης,
στα μεσημεριανά γαμήσια μας.
Παρεμβαίνουν στην φασαριόζικη
πλευρά του εαυτού μας.
Εμείς στέκουμε βουβοί,μη και τα ξυπνήσουμε.
Μας κούφανε ρε μαλάκες η τόση ησυχία
κι αντί να κάνουμε φασαρία
χτίζουμε κι άλλα κελιά και τοίχους και φράχτες
μην ακουστεί η κραυγή της πτώσης
και η γαμημένη ησυχία όσο θα πέφτουμε
αγέλαστη,βαραθρώδης
μαντήλι θα κουνάει με τα ονόματα μας.
Οι κυράτσες μέσα στη ντάλα κουτσομπολεύουν στα μπαλκόνια
για τα παιδιά τους αναφωνώντας ''δουλίτσα να υπάρχει''
μετά μπαίνουν μέσα και χτυπάνε σκούπες
σε πατώματα,τοίχους και ταβάνια,
ενώ σιωπούν όταν ακούνε κραυγές απ' τα στενά.
Αγία Ησυχία,
πλησιάζεις όλο και πιο απειλητικά
για να καβατζώσεις τα χρόνια μας
στην καλοραμμένη σου κωλότσεπη.
Μόνο που όσο καιρό παραμέναμε σιωπηλοί
ακονίσαμε καλά τα μαχαίρια μας
και τις φωνές μας.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου