Τρίτη 2 Αυγούστου 2016

ναυάγησα.

Κόβω τον λαιμό μου μανιασμένα
πνίγομαι μέσα στις σιωπές και τις ασπίδες των άλλων
αναζητώντας κάποια ευχαρίστηση.
Ματαίως ξεπροβάλουν κι άλλα κεφάλια
λες και το ένα με βοηθούσε ποτέ στην αναζήτηση.
Χαράζω το έδαφος με τα νύχια μου
και τα κεφάλια μου παρατηρούν 
ένα σώμα χωρίς κηδεμόνα και επίβλεψη
να λυσσομανάει πάνω στην σχεδία
ψάχνωντας για καινούριες ξέρες.
Δεν περνάνε το ίδιο εύκολα οι μέρες,
τα κεφάλια μου σε άρνηση
κόβουν το σώμα μου στα δύο 
και ξεριζώνουν ότι απομένει
πετώντας το στην πιο βαθιά
κι αναμπουμπουλιασμένη θάλασσα.
Έλα όμως που εγώ φοβάμαι τα βαθιά νερά.
Με τα δυο μου χέρια καταστρέφω ένα ένα τα κεφάλια
με όπλο μου την πέτρα και την δίψα μου 
για καθαρά νερά και στεριές.
Δεν είναι καιρός για φουρτούνες
και είναι πολλές οι θάλασσες 
που επιλέγω να αποφύγω.
Ένωσα το σώμα μου το κομμένο στα δύο,
έβαλα στην θέση του το καλό μου το κεφάλι
ίσως να σου λεγα ένα ταλαιπωρημένο αντίο
αλλά η ασπίδα μου θα πεφτε καταγής
στα πόδια μου τα γυμνά
κι αφού την θάλασσα απαρνήθηκα,
σχώρα με αλλά
έχω να ρίξω αρκετό περπάτημα στις στεριές σου.






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου