πληγωμένες πατούσες

Πήρα τις προάλλες κάτι παπούτσια
μαύρα κατίμαυρα
κομματάκι στενά,θα ανοίξουν μου είπε
το πληρωμένο χαμόγελο της πωλήτριας.
Πάνε δυο βδομάδες που τα φορώ
κι ακόμα με πληγώνουν.
Περπάτημα σε καρφιά 
και χείλια με τραβηγμένες γωνίες
αριστερά και δεξιά.
Μου χουν χαλάσει τη σούρα μου 
κάτι βράδια
μα ακόμα επιμένω μέχρι να με δεχτούν
στο σκληροτράχυλο τους ύφασμα.
Ως τότε ας με ματώνουν,
τι να σε νοιάξουν δυο πατούσες.
Μου τις φιλάς και μου περνάει ο πόνος.
Θα συνεχίσω να φορώ τα παπούτσια μου
ας με πληγώνουν.
Μου θυμίζουν εσένα
μαύρα κατίμαυρα.
Και κάθε φορά που τα χω στα πόδια μου
βηματίζοντας προς το μέρος σου
ματώνω λίγο παραπάνω.
Θ’ ανοίξουν.
Μέχρι τότε θα ζω περιμένοντας
οι πληγές μου να κλείσουν,
αυτές από τα παπούτσια
κι αυτές από τα φιλιά σου.
Και πως θα περπατώ με ψηλά το κεφάλι τώρα;
Με πληγωμένες πατούσες,
πληγωμένη καρδιά,
πληγωμένες χαιρετούρες.
Πικρά σε καληνυχτίζω
και το ξημέρωμα
καλά να σε βρει.
Καλύτερα από μένα.