Τρίτη 2 Αυγούστου 2016

καλοκαιρινό μπλουζ

Τα άνθη του θέρους αδυσώπητα δέρνουν,
πικραλίδες που ανθίσαν σ’ αγνώστου πατρός περιβόλι.
Τα τηλέφωνα χτυπούσαν μα εγώ είχα το ποτήρι να αδειάσω
λίγο χρόνο άλλο κακό δεν θα ‘κανε κι αν χάσω
κι όλοι γύρω μου γελάνε,όλοι γερνάνε
απτόητοι παραδίνονται σε κάθε μου αγκάθι
ώσπου τα μάτια τους ματώνω απ’ την τόση ομορφιά
στεφανωμένη απάθεια καταπίνω καρφιά
τα βρήκα στις τσέπες μου προσημειωμένα
ψήγματα ευδαιμονίας ,αναλγησίας καμώματα.
Τον καθρέφτη εντέχνως την νύχτα αποφεύγω
αναμνήσεις στα μάτια να δω υπεκφεύγω
και οι άγουρες προσποιήσεις πέψης της πραγματικότητας
γίνονται ξερατό και στο στομάχι πόνοι.
Για να ξεγελάω τον ακριβό εαυτό μου
πουλάω φτηνά σε περαστικούς το εγώ μου
το δένουνε στο κάρο με τις θεατρινίστικές τους μαλακίες
και για άλλο μαχαλά τραβάνε.
Με σέρνουνε για χιλιόμετρα από κλωστές δεμένη
σαν άλλο τίποτα να μην μου απομένει 
επαρκώς ανεπαρκής περήφανα θα στέκω
στην εποχή της εγωκεντρικής συντροφικότητας.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου