Τρίτη 2 Αυγούστου 2016

μου τέλειωσαν οι τίτλοι για την ίδια παρένθεση.

Καταλήγω εδώ άλλο ένα ξημέρωμα
με βρώμικη ανάσα μα καθαρά μυαλά
να σου λέω κουβέντες που θες να ακούσεις,
να σου λέω ψέμματα που ηχούν υπέροχα
βολεύοντας με την σειρά τους
την συναισθηματική μας κατάντια,
ίσα για να γίνουν αλήθειες 
που άθελα μου θα οικειοποιηθώ
κάποιο άλλο ξημέρωμα.
Ίσα για να μην λακίσεις.
Έμεινες εξάλλου όσο χρειάστηκε ακριβώς
για να αφήσεις ερείπια τριγύρω σου.
Όπως τις φορές που χαμογελάς
όταν κάτι που λέω
σου φαίνεται αστείο και δυσνόητο.
Η αλήθεια μου είναι αστεία,παιδική,αφελής.
Φταίνε εκείνα,φαίνεται,που διαβάζω
στα βιβλία με τις κιτρινιασμένες σελίδες
που θυμίζουν το μαυρισμένο σου κορμί.
Η αλήθεια μου για σένα είναι τόσο καυλωτική
όσο η στιγμή που τα βλέμματα μας συναντιούνται
σαν συναντιούνται τα υγρά μας 
και η γυμνή μας αλήθεια.
Μα λίγες είναι οι ειλικρινείς νηφάλιες εκείνες στιγμές
και περνούν γρήγορα οι ρουφιάνες.
Με έκαναν να καπνίζω λιγότερο,μονάχα που στο πακέτο
που αγόρασα σήμερα γράφει για τον πρόωρο θάνατο
και μένα το μόνο που με νοιάζει να συμβεί
είναι να με εισπνεύσεις μέσα σου και να με καταπιείς.
Α να γεια σου,όπως με το πρώτο σου πρωινό τσιγάρο.
Θέλω να με ρουφήξεις και αργότερα
να με ξεβράσεις φωναχτά στην πραγματικότητα.
Μόνο που εγώ θα προλαβαίνω να σε μαστουριάζω
πριν την πρώτη μας καλημέρα,
πριν το πρώτο σιχτίρισμα στο δρόμο για την δουλειά.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου