Μια καρέλια χρυσή ,παρακαλώ.

Συνωμότησαν τα φεγγάρια
με τα πόδια μου τα κουρασμένα
και τα δυό τελευταία μου τσιγάρα τα βαρύτερα
να μην μ' αφήνουν άλλο οι νύχτες να ησυχάσω
Τους τρεις μήνες αυτούς ατόφιο δημοσιοϋπαλληλίκι :
σπίτι - δουλειά , δουλειά - σπίτι
και στο ρεπό να χαίρομαι που κάνω μια κάποια φασίνα.                                    
   Οι συγκινήσεις αναμετρήθηκαν με τις εκκρεμότητες
   χωρίς να καταφέρουν να ξεγελάσουν τις           συνειδητοποιήσεις       .
Στην δουλειά ,   προχθές,
έπεσα καταγής , κανείς δε το πίστεψε
πως άλλο δε μπορώ να συνεχίσω 

σπίτι - δουλειά , δουλειά - σπίτι
χρωστάω δυό ενοίκια          ,      κάμποσες εξηγήσεις
θέλω να κλάψω σε τρεις αγκαλιές αφότου μ' έθαψαν
να τους δείξω πως
άσπρισαν κι άλλες τρίχες στους κροτάφους μου
που υποδεικνύουν το στόχο. 

Θα κάνω ένα τσιγάρο ακόμα 

να το σκεφτώ .

- Καλημέρα. Μια καρέλια χρυσή,παρακαλώ .

Ελλάδα,7 Δεκέμβρη 2018.

Ξύπνησα αλαφιασμένη
αναγκασμένη
το άγριο χάραμα να προϋπαντίσω

-ένας θεός,κι αν ξέρει, από πότε
είχα τον ήλιο να ειδώ
και ποιος θεός άραγε να 'ναι

μου φύτεψε μια τρύπα στο κεφάλι μου
μια αναγούλα τις μέρες αυτές
που μου ταρακουνάει τα μέσα

σε είδα να πεθαίνεις
μ 'ένα τσιγάρο στο στόμα να ξεφυσάς
εσύ δεν κάπνισες ποτέ σου,συλλογιέμαι

και κάνω τώρα τα δάχτυλα μου άφιλτρα
μια ζωή στον Άσσο
δυο - τρία μπoυκάλια κρασί μετά

ένα κορμί σακατεμένο
ψυχολογικό τασάκι στις ορέξεις τους
να τινάζουνε τις στάχτες

φεύγει μαζί κι η κάφτρα εξοστρακίζεται
ώσπου πέφτει στα παντελόνια τους
τους σιγοκαίει ζωντανούς κι εγώ

σε μια γωνία σκυφτή χαζογελάω
υπομονή ,γυναίκα είσαι
έτσι είναι αυτά

είπαν.

επισιτισμός μπλουζ.

Οι φίλοι μου μεγάλωσαν όλοι πια

διαβάσανε και πήραν πτυχία για να

αγχώνονται με την δουλειά,τώρα ψάχνουν δεύτερη

δίσκος,σέικερ,μότα,βετέξ,μηχανή

αγγελίες εργασίας με το κιλό

χιλιόμετρα ποδαρόδρομος και ορθοστασία

σμίλεψαν τα καλύτερα μυαλά.

Τζιβάνες,μεγάλα χαρτάκια,αναπτήρας

έτοιμη όταν

χτυπάει το θυροτηλέφωνο:

''Ανεβαίνω λίγο να κλάψω.'' Σιωπή.

Οι γονείς δεν έχουν δεκάρα τσακιστή

οι σπιτονοικοκύριδες μας διώχνουν χωρίς προειδοποίηση

οι δουλειές πάνε απ'το κακό στο χειρότερο

οι ντρόγκες μας φάγανε τα φράγκα

οι γκόμενοι δεν μας θέλουν για γκράντε έρωτες

τα αφεντικά κόβουν από δω κι από κει

τα ένσημα δεν φτάνουν για ταμείο

τα τηλέφωνα χτυπάνε μόνο για κακό,όταν χτυπάνε

η οργή γίνεται δάκρυα,κρίση άσθματος,τάσεις φυγής

οι βαφές δεν καλύπτουν τόσο καλά τα γκρίζα

η πόλη η πουτάνα όλο σε θυμίζει

κι εγώ

θα σε 'επαιρνα να φεύγαμε σ'άλλη γη σ' άλλα μέρη

μα χρωστάω τη ΔΕΗ,κάτι κοινόχρηστα,κάποια δανεικά

άσε που,όταν βγάζω την επιγονατίδα μου μετά τη δουλειά

δεν μπορώ βήμα να κάνω παραπανίσιο.
Προς το παρόν,μωρό μου,βίβες  .

τόσο κι άλλο τόσο

Τόσες δεν φάντάζεσαι πόσες

οι λέξεις στον ουρανίσκο μου που κολλάνε

κάθε που στέκομαι πλάι σου.

Τόση δεν φαντάζεσαι πόση

η προσμονή και η ανυπομονησία

κάθε που δήθεν τυχαία στα ξαφνικά με αγγίζεις.

Τόσα δεν φαντάζεσαι πόσα 

θέλω να σου δώσω αντί για μουγκρητά

κάθε που τα πόδια μου ανοίγεις να με διαβείς.

Τόσο δεν φαντάζεσαι πόσο

τόσο κι άλλο τόσο μα πόσο 

ανυπεράσπιστα να καρτερώ

την επόμενη κραιπάλη σου

για να χαιδέψω το στέρνο σου ευλαβικά

και να σε δω να φεύγεις με βιασύνη

δικαστήρια με περνάω για να ξανάρθεις.

Τόσος δεν φαντάζεσαι πόσος

είναι ο πόθος μου για σένα

κάθε που μου χαμογελάς και ξεγελιέμαι.

Τόσο κι άλλο τόσο,
για όσα καμπάρια ακόμα.

https://www.youtube.com/watch?v=_KKHx1M_jZo

άτιτλο 69

Τώρα, πάλι πίσω

ίσως

ίσος προς ίσο

προσμένω να φανείς ένα πρωί,

κάθε πρωί

να πιάσεις τη γωνία στο κρεβάτι μου

που σου 'χω ζεσταμένη

να ενωθούν οι αγκώνες σου

να σπάσουν τα πλευρά μου.

Σήμερα

το σπίτι μυρίζει μαλακτικό

η μυρωδιά του τσιγάρου

αντικαθιστά τα λουλούδια

σεντόνια καθαρά απλώνω στο μπαλκόνι

σα να μην έσταξε ούτε δάκρυ πάνω τους

μονάχα τα γόνατα με προδίδουν ,

κάθε που κάνω να σταθώ στο ύψος μου

ακούγεται ένα τρίξιμο - μηνίσκος μπλουζ.

- Τα πόδια των εργατών,αχ,πως πονάνε.

- Οι καρδιές να δεις.

- Ώχου μωρέ,πάψε πια , να χαρείς.

Το αποκορύφωμα του καλοκαιριού 

ήρθε Σεπτέμβρη :

σταμάτησαν να ηχούν τα κομπρεσέρ των από κάτω

κι έχω ήδη στριμμένο τσιγάρο στον καπνό μου μέσα,

χρειάζεται πάντα ένα πριν ψάξω για δουλειά.

Βγάζω τον αγαπημένο μου αναπτήρα απ' την κρυψώνα του.

Ας μην στρίβω πάντα καλά

τουλάχιστον

έχω ταλέντο στο να καπνίζω

και στο ξεφύσημα 

με στυλ .

Σημειώσεις και χαρτάκια των τρεις,τέσσερις πήγε.

___________________________

Θα 'θελα να αλλάξει η εποχή

να φτάσει εκείνη που τα μαλλιά μου

θα ανεμίζουν έξω απ' το παράθυρο του αμαξιού

την ώρα που κινάμε για την θάλασσα

αρχές ενός άλλου Ιούνη

να σου κρατώ το χέρι

και η αγάπη μας να πλημμυρίζει την Εγνατία.

Έλα όμως που προσγειώνομαι στο σαλόνι μου και με ρωτώ

αν έχεις τείχη,διαβαίνεις;

____________________________

Χθες.

Χθες κάπου με ξέχασα, 

προσωρινά.

Έκλαψα,σπάραξα μα συγκρατήθηκα

προσωρινά.

Μέχρι που η έκρηξη

τα πήρε όλα παραμάζωμα.

____________________________

Τσαλάκωσα πολλά χαρτάκια

για να μην καταλήξω μαζί σου απόψε.

____________________________

Δεν την αξίζεις την αγάπη μου

τα τηλέφωνα μέσα στη νύχτα

τα καρδιοχτύπια και τις αυπνίες μου

κι αφού δεν με ήθελες στις χαρές μου

τώρα λούζεσαι τις λύπες και την πίκρα μου.

____________________________

Ο μονόπλευρος έρωτας

μπορεί να 'ναι άνισος σαν συνθήκη

μα γαμιέται πολύ καλά ώρες ώρες.

____________________________

Πω ρε πούστη μου,

πάλι ξέχασα την αξιοπρέπεια μου στα σεντόνια σου.

____________________________

Ο λόγος που φεύγω για σεζόν
τελικά

το ότι δεν θέλω να κοιμάμαι σ' άλλο κρεβάτι 

πέρα απ' το δικό σου.

____________________________

Τόσα τραγούδια και ποιήματα

που δεν ξέρω τι να σου πρωτοαφιερώσω.

____________________________

Απάνω που θα σου λεγα όλα τα γνωστά κλισέ

χάρηκαπουσεείδαμουχειςλείψειρεγαμώτο

μ'έβγαλες απ' τη δύσκολη θέση

και μ' έκανες ξανά να αναρωτιέμαι

μα καλά

πόση άγνοια κινδύνου κουβαλά ένας άνθρωπος;

______________________

-Είμαι λάθος;

-Όπως πάντα, ποτέ.

Και η συγκαταβατική πλευρά του έρωτα

τσούγκρησε το ποτήρι της με τους

''όποιος δεν πονάει,καλά να πάθει''.

______________________

Ξέρεις τι έκανα σήμερα που έφυγες με άλλη;

Ήπια άλλο λίγο.

Τσιν-τσιν μωρό μου.

Τα λέμε από Σεπτέμβρη,

που θα ξεχάσουμε

και θα ξεχαστούμε.

_____

_________________________________________________________

(συμβαίνουν και αυτά)

βάρκα.

Έχεις νιώσει 

έχεις νιώσει ποτέ

να πνίγεσαι μεσοπέλαγα

μα να αφήνεις το κύμα να σε καταπίνει;

Να 'ναι τόσα τα νερά

κι εσύ να περιμένεις τη στιγμή εκείνη

που ξεπροβάλει ο ήλιος 

όποτε κι όπως και αν

την ώρα που παίρνεις λίγο οξυγόνο.

Είναι εκείνη η στιγμή

είναι εκείνη

που τα δάκρυα σ' αφήνουν

που οι άμυνες πέφτουν

που ο ύπνος έρχεται πολύς

που η αφυδάτωση γδέρνει

που οι μπύρες γίνανε τζιν

που τα τσιγάρα τελειώνουν

που όλα τα φαγητά είναι ίδια

που το σπίτι βράζει

που τα λουλούδια μαραίνονται

που οι προθέσεις μειώνονται

που οι σιωπές καννιβαλίζουν

που το καλό γίνεται κακό

το καλό πράγμα δεν αργεί να γίνει

απλώς δεν θέλει και τόσο

και η βάρκα μπατάρει
κι εγκαταλείπεις
μ' ένα χαμόγελο εκπλήρωσης
επιτέλους ένα με τα κύματα
κι όπου θέλει ας με βγάλει.

Σ.

Αντί για τρυπάνια,πιάνο αντηχούσε στην γειτονιά 

 κι ένας ήλιος να τρυπάει τα παντζούρια,όλο θράσος.

Ξημερώματα,το κορίτσι μου ερωτευόταν απ' την αρχή.

τζιν τόνικ και εγκράτεια

Σηκώθηκα κι είδα κάτι σπασμένα στο πάτωμα του δωματίου

ο εγωισμός μου ,λέει, χίλια κομμάτια

κι αρχινάω να τον μαζεύω όπως μπορώ,

τα κατάφερνα δειλά-δειλά.

Να μην είχαν κι αυτή την αστάθεια τα χέρια μου

να μην τον ξαναέριχνα στα πόδια σου

να μην δίνω λαβές για κουτσομπολιό στην επίγνωση και τη μετριότητα,

με κοιτάνε και χασκογελούν -στα 'λεγα εγώ

γιατί ξέρουν ότι ξέρω πως

άδικο δεν είναι

που απλώς δε με θες.

Άδικο είναι που

σου αφιερώνω

τις πιο όμορφες λέξεις

ενώ εσύ ατάραχος 

συνεχίζεις τα ίδια
κι εγώ,πισωγύρισα με χίλια
για μια κάποια κατάληξη
με μπύρες το ξημέρωμα.

Τώρα,

τζιν τόνικ και αναγκαστική εγκράτεια στις μπάρες.

Αποκαΐδια

Λυσσάω για ένα τσιγάρο τώρα

στα δάχτυλα μου ανάμεσα

να ξεφυσάω την θύμησή σου

να μην με σπάει κομμάτια στα δύο

να με καίει,κι εγώ,εκεί

''Δωσ'μου λίγη φωτιά ακόμα να μη σβήσω''.

Πόσο θα 'θελα να μην έψαχνα καπνό

να μην έκανα το σπίτι ανάστα ο κύριος

ο βήχας μου να υποχωρούσε

να ΄παιρνε την κάψα μου το σιρόπι

να φορούσα τα καλά μου για να πεις

''Αφού το 'ξερες πως θα 'φευγα σαν κλέφτης''.

''Ναι,αλλά το κάψιμο πονά,αφήνει σημάδι

και το δέρμα μου για λίγο που ερωτεύτηκες

δεν επουλώνεται απ' το άρωμα και την υφή σου.''

 ____________________________________________

Μπορεί να μην μπορώ να καπνίσω

αλλά τουλάχιστον κάτι θα πιώ

να παν' οι χασούρες κάτω

ο Θυμός,

που πάντα κρατά όσο δεν χρειάζεται,

λίγο μετά το ξέσπασμα

παρέα με την ανασφάλεια

τραμπάλα με την οργή

 η θλίψη γίνεται δάκρυα

συγκαταβατικά χαμόγελα

ανταλλαγή αδιάφορων πληροφοριών

και σιγοψιθυρίζω κάτι από Βιτάλη κάθε που ξυπνάω

ώσπου να αναφωνήσω

'' Όλα τέλεια ''
χορεύοντας γυμνή στα αποκαΐδια.

___________

Για να είμαστε ειλικρινείς

Τώρα τελευταία μπορεί να άλλαξα 

κάποιες απ' τις κακές μου συνήθειες

αλλά μη θαρρείς πως τη γλίτωσες,

ακονίζω τον πόθο μου απ' την αρχή

αφού,μ'όλες αυτές τις βροχές,

γυρνάω σπίτι μούσκεμα απ'τη δουλειά

πετάω πράγματα στο πάτωμα,κλείνω τα μάτια

στήνω με τα μπούτια μου παγίδες 

και σε σκέφτομαι μέχρι να στεγνώσω τελείως.

Χθες αργά,στον κύριο Τζόουνς

Όλα αυτά που νιώθω

ζαλισμένα ,χιλιοειπωμένα

ανούσια υπερανάλυση ωρών 

τσαλακωμένα ραβασάκια σε τσέπες

εθελοτυφλία και κλάματα

τελευταία σφηνάκια στο φευγιό

ταχυκαρδίες μέρα-μεσημέρι

ταχυκαρδίες μεσάνυχτα και βάλε

επιτηδευμένη αποφυγή

άλλο ένα τζιν τόνικ τελευταίο

ανεβοκατέβασμα του ακουστικού

αναβλητικότητα κι ελπίδα
ανάλωση,κορεσμός,απελπισία

όρεξη για τίποτα

κατειλημμένος χωροχρόνος σκέψης

τσιγάρα τσιγάρα τσιγάρα.

Κάθομαι τόσο βολικά στα αυγά μου τελευταία,

που όπου να 'ναι θα αρχίσω να κακαρίζω

και να κλωσάω τα ''σε θέλω''

ώσπου να γίνουνε ''δε γαμιέται''.

|

Τελοσπάντων,ήθελα απλά να σε δω

μα παρακαλάω να μου περάσει.

Κάπου έχασα τα δάχτυλα σου

-

Τα κορίτσια της εργατικής τάξης ,στα ρεπό

ξεχνάνε τα τακούνια και τα παρφουμαρίσματα

μυρίζουν ιδρώτα και τσιγαρίλα τα κορμιά τους

πετάν' τα αθλητικά με το που διαβούν την εξώπορτα.

Ας αποφύγουμε,τελοσπάντων,τις ευθύνες που μας αναλογούν

δεν είναι κακό να χύνουμε μαζί που και που

γιατί το βλέπω,μια νύχτα από αυτές

οι καύλες και τα υγρά μου θα με πνίξουνε στον ύπνο

και που 'ναι τα δάχτυλα σου με το που ξυπνήσω

να μου τραβήξουν προς τα κάτω το εσώρουχο ;



Κι ύστερα,βροχή ...

-

υποσημειώσεις υποσοβαρότητας

Σταμάτησα τις χαιρετούρες σ' αυτή την πόλη
σε δέκα οικοδομικά τετράγωνα
όλη μέρα πάνω-κάτω
όλη μέσα άνω-κάτω
και τα ρέστα μου και τα αρχίδια μου,κύριε.
Ξεγατζώνω τις πέτσες μου απ' τα κόκαλα
ακούγοντας τις ανάγκες μου να ουρλιάζουν
τις μέρες που κάνω ρυτίδες από τη ρουτίνα.
Όλο αυτό είναι σαν να τρως δέκα μέρες σερί
μακαρόνια με σάλτσα,από αφραγκίες
ενώ λιγουρεύεσαι κινέζικο
και στο τέλος να ρεύεσαι ξενέρα.
Κι είναι κρίμα τόσο κρίμα,
όλο τα έτοιμα να τρως
γιατί αν ήθελες θα σου μαγείρευα
και στα χειρότερα χανγκόβερ μου ακόμα.
Τώρα,αν είμαι γυμνή,ε
βλέποντας και κάνε μου
.
.
.

Σημείωση II

ρε !

ρε παιδιά

μήπως να,μήπως
λέω εγώ τώρα,να
να ξεσοβαρετούμε λίγο;
....
...
..

.

...ένα τσακ
και ΜΠΑΜ.

Aμφιθυμία F.M.

-  Τι σκέφτονται εκείνοι οι αμφιθυμικοί μετεωρίτες
   πριν κάνουν την βουτιά στο χώμα να χαθούν;
   Πως θα αναρριχηθούν ύστερα από την πτώση
   ή αν θα είναι κατάχαμα κανένας να τους σώσει;
-  Μάλλον την υπερχείλιση του ποτηριού τους πρώτα
   ύστερα τα τσιγάρα τους για άλλων τα γινάτια
   και πως θα γίνει ανώδυνα απ' τη φωτιά στις στάχτες
   το στόμα πια να μην ζητά να επουλώσει άφθες.

   Όσο δυο άνθρωποι που μιλούν με και για ομοιοκαταληξίες πίνανε και συζητούσαν περί αμφιθυμίας και άλλων αποδομητικών πουλιών στην άκρη του μπαρ της άκρης της γης,οι ματαιωρίτες - μετέωροι,είδες ;- συμφωνήσανε να είναι διακριτικοί και να επανεμφανιστούν άξαφνα,το τελευταίο πρωινό τ' Απρίλη μιας άλλης γης,μιας άλλης μέρας.Της μέρας που εκείνη ξύπνησε με τα μαλλιά ανάκατα,χωρίς τσιγάρα,καφέ αλλά με πρωινό και τσάι πράσινο.Τα απέναντι μπαλκόνια ίδια,ο ήλιος ενοχλητικός,οι από πάνω ρεσιτάλ φασαρίας αν και σε αστικό τοπίο.Ταλέντα είν' αυτά.
   Α,ναι.Εδώ στην ανοιξιάτικη Θεσσαλονίκη,που όλο ανθίζει,να μην ξεχάσουμε να ποτίζουμε τις γλάστρες μας,να ξαραχνιάσουμε τους εγωισμούς μας,να βγάλουμε τα χαλιά και τα χάλια μας να τα απλώσουμε λίγο στο μπαλκόνι να πάρουν τον αέρα τους.Ύστερα ,ξανά μέσα,τα κεφάλια μέσα,να κλείσουμε καμιά κουρτίνα μη μας δουν οι απέναντι γυμνούς μεσ' στην συνήθεια και τρομάξουν.Οι ομοιοκαταληξίες δεν υπάρχουν πια και οι λέξεις βαρέθηκαν κι άλλαξαν μεταξύ τους σημασία.
   Εκείνη,που της αρέσει να ακούει ραδιόφωνο στα μεγάλα ταξίδια,σηκώθηκε από τον καναπέ μετά από μέρες για να αλλάξει το σταθμό.Το Έβρι Νάιτ την χτύπησε σαν μετεωρίτης,από αυτούς τους φιλικούς,φιλικά στην πλάτη και η επίγνωση την διαολόστειλε σαρκαστικά με ένα περιφρονητικό σκούντηγμα στον ώμο.
- Ελληνικό ραδιόφωνο-μια ζωή τα ίδια,είπε.
Αλλά το σιγοτραγουδούσε για μέρες το ρημάδι.Ίσως βαρέθηκε να αλλάξει πάλι σταθμό.Δε γαμιέται;Λίγος χορός με το βρακί δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Ρεπό

(του Γιάννη Τσ. που με ξαλάφρωσε)

Πέρασα την μέρα σκεπτόμενη

αποχρώσεις του ροζ για το σαλόνι μου,
τρόπους να περνάω καλά στα ρεπό μου
όταν άλλαζα πλευρό στον καναπέ,
τις δουλειές της Δευτέρας
που θα γίνουνε Τρίτη απόγευμα,αργά
και άλλα τέτοια βαρετά και ανάλατα
ώσπου έφτασε η νύχτα.
Τη νύχτα σκέφτομαι μόνο ένα πράγμα
που με κρατά ξύπνια ως το ξημέρωμα
χάνοντας κι άλλες μέρες
για μιαν ελπίδα τάχα
που ανάθεμα κι αν γίνει αλήθεια.

συνθήκες,όροι,προ και υποθέσεις

αναρωτιέμαι ώρες ώρες

αν διαβάζεις αυτά που σου γράφω

αν παλεύεις κι εσύ με την ανάγκη να μου τηλεφωνήσεις
αν με βλέπεις στον ύπνο σου,όπως εγώ,τα τελευταία βράδια
αν χρειάζεσαι κι άλλο ένα στόμα να καπνίζεις
αν ο ήλιος σου σπάει τα νεύρα όταν δεν ξυπνάμε μαζί
αν όλα τα ποιήματα σου ψιθυρίζουν καταστάσεις
αν διπλοτσεκάρεις τις γωνίες μη με πετύχεις στη γειτονιά,εκεί
αν ο καναπές σου χρειάζεται το χανγκόβερ μου
αν με ψάχνεις ποδαρόδρομο τις νύχτες
αν με σκέφτεσαι και χαμογελάς,που και που
αν με σκέφτεσαι και σιχτιρίζεις,κάπου κάπου
αν και
αν θα
και αν προκύψει
θα 'μαι εδώ τριγύρω.

ροζ τοίχοι

το να σε νοιάζομαι είναι αγκάθι 

στα ιδρωμένα χέρια μου

που αμήχανα χορεύουν στο κορμί σου

κάθε που κοιμάμαι πλάι σου

κι αυτή η ανάμειξη
του ιδρώτα με το αίμα
μου θολώνει τα μάτια
και αγνοώ κάθε παρόν

το άγγιγμα σου με βαραίνει
τόσο βάρος που διαλύει
ό,τι έχω μέσα μου λευκό
υψώνω τοίχους μα είναι ροζ

ανεβαίνω στο πιο ψηλό σημείο τους
να δω πως είναι η αδιαφορία από κει πάνω
απόψε δεν έχει ύπνο κι αγκαλιά
θα χαζεύω το ξημέρωμα.
Ξεφύσημα σε αργή κίνηση,καληνύχτα.

οι λέξεις μου για σένα.

Οι λέξεις μου για σένα

τις νιώθω να στερεύουν

και η νύχτα δεν μου έφτασε

ούτε απόψε για παρέα.

Τις κάπνισα όλες χθες αργά

ώσπου ύψωσαν ασπίδες

''τον ήλιο δεν τον θέλουμε

μας καίει τα μάτια'' ,μου είπαν.
Έμεινα με φωνήεντα
πάνω στα μαξιλάρια
τα σύμφωνα μ'αρνήθηκαν
μα πιο πολύ το χ.
Όσο και να προσπάθησα

άλλο πια δεν με παίρνει
φουρτούνες στο κεφάλι μου
και κόμπους το στομάχι.
Εσύ μια λέξη δεν μου λες
κι αν έκανα να φύγω
θα τάραζες τους μικροαστούς
μ' όλη αυτή τη σιωπή


υ.γ.
Κάθε που μου χαμογελάς
νεράτζια στο παράθυρο
κι όσο κολλάω το τζάμι
ραΐζει η καρδιά.

Θα πάρω μια ψαρόβαρκα,το μωρό μου

Πότε έρχεσαι, που θέλω να δω κάτι

να κανονίσω διακοπές σε ένα νησί

που δεν θα κάνω με εσένανε μαζί.

Θα με φάει το σεργιάνι στις ψαρόβαρκες

και τούτο το καλοκαίρι.

στάση στον Παλαιοφάρσαλο.

Τα στήθια μου σε ορέγονται

τα πόδια μου σε ψάχνουν

τα μπούτια αναρωτιούνται μου

γιατί δεν τα σαλιώνεις

η γλώσσα μου δαγκώνεται

το άγιο ύδωρ ψάχνει.

Εσύ αφορμή,παρόρμηση

μαύρο άλογο στη νύχτα

κυλιέσαι αθώος στους αγρούς

στων ξένων τα χωράφια

μα εμένα μαστιγώνουνε

οι χωρικοί τη μέρα.

Τους λέω εγώ δεν ήξευρα

και ό,τι  ήτανε να γίνει

το πήρα παραμάσχαλα

και το 'κρυψα σε γράμμα

σε παραλήπτη μέλλοντος

το στειλα να αβγατίσει.

Κατάπτυστη η πράξη μου

ξέρω,μα δε λυπάμαι

μπροστά στην τόση ομορφιά

λυγάν και κυπαρίσσια

άλλο πια όμως μην αργείς

κρυώνω πια τα βράδια.

εσωτερικός διάλογος

- Τα βήματα τις νύχτες όλο και πιο θαρραλέα
ανάλαφρα -βοηθάει το τζιν 

όχι όχι αυτό

είμαι πάντα γυμνή βλέπεις και ποτέ δεν μπορώ

ανακεφαλαίωση σωστή να κάνω

μπερδεύω τα ημερολόγια με τα τεφτέρια

τα σημαντικά τα πετάω όπως τα στυλό

και κρατώ δυό βουνά σκόνη πλυντηρίου

για ώρα ανάγκης

να ξεπλένω καμιά αμαρτία που και που

μα ποιου και ποιανού άλλου

πήρα πάλι παράσημο το καρφίτσωσα στο πέτο

να μου κάνει σημάδι να πονέσω άλλο λίγο να μπορέσω να φύγω

Η πληγή

μεταφέρεται στο κεφάλι

ανοίγει τρύπα και κλείνει τα μάτια μου η κάπνα

πόσα τσιγάρα ώρες-ώρες σκέφτομαι

πως δεν θα πρεπε να σκέφτομαι τόσο

ίσως άλλο λίγο

Κι άλλο λίγο

όπως με το πρώτο τσιγάρο που δεν έκανα στο γυμνάσιο

γιατί μισούσα τη γεύση και τη μυρωδιά του

 ενοχή και απόλαυση με φίλτρο

άργησα να μάθω να στρίβω

στράφηκα στα έτοιμα μα δεν είχαν γλύκα

και η αλητεία που ζήταγα 

δρόμος ανηφορικός με πολλές στροφές απότομες 

τις παίρνω ανοιχτά και με χίλια 

ελληνική επαρχία το κατακαλόκαιρο

κι ένα δωμάτιο να χαίρομαι τον ιδρώτα 

ώσπου να καούν οι πέτσες μας απ' την θερμοκρασία

να βγάλουμε το δέρμα από τα νύχια

να τραβήξουμε μακριά,πολύ μακριά

και να γίνουμε επιτέλους Εμείς.

- Καλά,μάθε να στρίβεις πρώτα.

- Ό,τι θέλω θα κάνω.

Βάλε ένα τζιν ακόμα και πιάσε τον αναπτήρα.

Πήρα φωτιά.

- Ε δε θα μάθεις ποτέ.

(και τα σκυλάδικα στο τέρμα)

να μην.

Αυτές οι Τρίτες των ρεπό

πως καταφέρνουν να μοιάζουν θλιβερά με Δευτέρες;

Ένα περίεργο πράγμα,

τερματίζω δεύτερη και καταϊδρωμένη

μα τουλάχιστον ήξερα και το 'κανα με στυλ.

Τώρα τα στυλό και οι μαρκαδόροι 

βαριαναστενάζουν από το κοπάνημα στα χαρτιά

και τα ηχεία θα καούν κάποια στιγμή

επειδή όλο αυτό διαρκεί

φαίνεται να μην μου αρκεί το λίγο

και ούτε λίγο ούτε πολύ

η καρδιά μου κουτρουβαλίστηκε από τον δεύτερο

άνοιξε την πόρτα ενώ έβρεχε

και πήγε κι έπεσε στην πρώτη λασπουριά.

Εκείνη την ώρα δεν είχα καταλάβει την απουσία της

μιας και τους χτύπους της αγνοούσα τόσες μέρες.

Μεσημέρι,βαριά,ασήκωτη, έσυρα τα πόδια μου στο μπαλκόνι

και την είδα να αφήνει την τελευταία της πνοή

ποδοπατημένη και άχρωμη.

-Ε καλά να πάθεις πια,της φώναξα

και έφτιαξα καφέ με πέντε κουταλιές ζάχαρη.
Ζωή σε 'μας.
Να μην.

Τι τηνε θες τη θάλασσα

Τι τηνε θες τη θάλασσα κολύμπι αν δεν ξέρεις;

πνίγουνε αβέρτα τα νερά,περιγελούν τα ψάρια

κι όλη η φύση λοιδορεί εκείνους που χαθήκαν

ξανοίγματα σε πέλαγα και ωκεανούς συντρίμμια  

ενώ τα γόνατα έσκισαν βουτιές από τα βράχια

απ' την αρχή ξαναμανά όταν φυσάει ο αέρας

θα κυνηγώ τα κύματα,θα πάψω να θυμάμαι.

Τι τηνε θες τη θάλασσα κολύμπι αν δεν ξέρεις;

μαύρη στη νύχτα ζοφερή χύνεται απ' τα ουράνια

τσιγάρο ανάβει στο χαμό και στην αναμπουμπούλα

το σβήνει με το ολόγιομο αυγουστιάτικο φεγγάρι

απάνω εκεί που στρώσανε τα άστρα για τη μέρα

δυο μάτια απόψε γίνανε δίχως να το θελήσουν

κουπιά,παρηγοριά και βάσανο συνάμα.

Ας καίγομαι.

Κάθε που ξεβολεύομαι,

που στεναχωριέμαι,

που  αγχώνομαι με την καθημερινότητα,

καπνίζω περισσότερο.

Στη συνειδητοποίηση 

της συχνότητας με την οποία σε σκέφτομαι

ήδη γλείφω το χαρτάκι να κολλήσει

και ψάχνω για φωτιά.

άτιτλο 1318

"Οι άνθρωποι που μιλάνε για επανάσταση και ταξική πάλη
χωρίς να αναφέρονται ρητά στην καθημερινή ζωή
και χωρίς να αντιλαμβάνονται τη σημασία της άρνησης 
κάθε περιορισμού στον έρωτα κι ό,τι απ' την φύση του είναι ανατρεπτικός, 
αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα πτώμα στο στόμα τους"

__________________________________________________________________

Τι γίνεται τώρα που οι λέξεις αλλάζουν νοήματα;
Τα άνθη στα χέρια που κουβαλώ
θα μαραζώσουν απ' το κρύο και το αγιάζι
Οι καρποί που σου δίνω
ημιθανείς εργατουπάλληλοι τα μεσημέρια

Το αγκάθι που κουβαλάς

φίλος με τα μαχαίρια στα συρτάρια σου

έτοιμα να πολεμήσουνε τον ήλιο.
Τα σκυλάδικα με τις ομοιοκαταληξίες
και τα στιχάκια βάλσαμο στις πληγές

μην τ' ακούς πια ,άκου εμένα
τόσο προσεγμένα πια που
ξέρεις τον επόμενο στίχο ήδη,ενώ
Η ποίηση
έρωτας και προσμονή
μέχρι το τσαλαπάτημα και τα δάκρυα.
Τα ουίσκια
ότι έμεινε από το πριν
Το μετά
θα μπορούσε να 'ναι ένα ηδύποτο ρουμπινί
το αβέβαιο,το βολικό
το παρόν της παρηγοριάς
χωρίς καμία ομοιοκαταληξία
χωρίς ταχυκαρδίες και μεταμεσονύχτια τηλέφωνα
χωρίς πάγο.
Βήχω πολύ ερωτικά τελευταία,
είχα καιρό να αρρωστήσω τόσο ελαφρά τη καρδία
κι ένα φιλί δεν σου 'κλεψα απόψε να με γιάνει.

Μπαίνει η άνοιξη με βία

Τι κι αν είναι Σάββατο βράδυ,δέκα του Φλεβάρη

τι κι αν διαβάζω στιχάκια ερωτικά 

ενώ ακούω λαικά κορίτσια πονεμένων δεκαετιών

βλέπω τα σεντόνια τα ξέστρωτα από χτες

και τα ρούχα ανάκατα στο πάτωμα πεταμένα

να μαρτυράνε πως έρωτα φιλοξένησε ετούτο το σκηνικό.

Εσύ έφυγες κι άφησα ξεκλείδωτες τις πόρτες

να μπαινοβγαίνεις όποτε σου κάνει κέφι.

Ακόνισα μαχαίρια να τρυπήσω το μέλλον του έρωτα αυτού

γιατί μπαίνει με βία η άνοιξη απ' τα ανοιχτά παραθύρια

τα κοπανάει ο αέρας και σφυρίζουν σκοπούς αλλιώτικους

γυαλιά λεπίδες στην καρδούλα μου

και σάλια στην κοιλιά μου.

Εγώ για σένα ήμουν μια σούρα γιορτινή

εσύ για μένα,η σούρα μου τα τελευταία βράδια.

Σόδα.

Εκεί που ο ήλιος σιγοβράζει τη γη

για να επουλώσει τις πληγές η σελήνη

τα κάγκελα ακουμπάν τον ουρανό,οι κάκτοι ψηλοί και θαρραλέοι,

τα μπαρ κάθε βράδυ σερβίρουν ενοχικές μαργαρίτες

κι εμείς γατιά μικρά αλωνίζουμε στα πόδια των ανθρώπων.

Μου πατάς την ουρά,νιαουρίζω γοερά

και σαν μικρό που είμαι ξαπλώνω να λιαστώ

εφτά και τέταρτο με μια τριχόμπαλα κουβέντες

να ανεβοκατεβαίνει τον οισοφάγο,να γαργαλάει τα σωθικά  .

-Ένα κοκτέιλ μπας και ξεράσω λίγο έρωτα,κύριε μπάρμαν.

Ο καιρός χαλάει από αύριο

έρχονται βροχές που σβήνουν φλόγες

κι εγώ καίγομαι σε μια κουταλιά νερό

χαζεύοντάς σε από τις χαραμάδες που μ' αφήνεις που και που.

Αναρωτιέμαι που τελειώνουν αυτές οι νύχτες

και γιατί δεν τις τελειώνουμε κουλουριασμένοι

αντί να μαδάμε μαργαρίτες στα μπαρς.

Έχει κάμποσα αυτή η πόλη

που τα γυρνάω ελπίζοντας,από νωρίς πια

παραγγέλνοντας σόδες ζεστές



και καλή μου χώνεψη.