Ας καίγομαι.

Κάθε που ξεβολεύομαι,

που στεναχωριέμαι,

που  αγχώνομαι με την καθημερινότητα,

καπνίζω περισσότερο.

Στη συνειδητοποίηση 

της συχνότητας με την οποία σε σκέφτομαι

ήδη γλείφω το χαρτάκι να κολλήσει

και ψάχνω για φωτιά.

άτιτλο 1318

"Οι άνθρωποι που μιλάνε για επανάσταση και ταξική πάλη
χωρίς να αναφέρονται ρητά στην καθημερινή ζωή
και χωρίς να αντιλαμβάνονται τη σημασία της άρνησης 
κάθε περιορισμού στον έρωτα κι ό,τι απ' την φύση του είναι ανατρεπτικός, 
αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα πτώμα στο στόμα τους"

__________________________________________________________________

Τι γίνεται τώρα που οι λέξεις αλλάζουν νοήματα;
Τα άνθη στα χέρια που κουβαλώ
θα μαραζώσουν απ' το κρύο και το αγιάζι
Οι καρποί που σου δίνω
ημιθανείς εργατουπάλληλοι τα μεσημέρια

Το αγκάθι που κουβαλάς

φίλος με τα μαχαίρια στα συρτάρια σου

έτοιμα να πολεμήσουνε τον ήλιο.
Τα σκυλάδικα με τις ομοιοκαταληξίες
και τα στιχάκια βάλσαμο στις πληγές

μην τ' ακούς πια ,άκου εμένα
τόσο προσεγμένα πια που
ξέρεις τον επόμενο στίχο ήδη,ενώ
Η ποίηση
έρωτας και προσμονή
μέχρι το τσαλαπάτημα και τα δάκρυα.
Τα ουίσκια
ότι έμεινε από το πριν
Το μετά
θα μπορούσε να 'ναι ένα ηδύποτο ρουμπινί
το αβέβαιο,το βολικό
το παρόν της παρηγοριάς
χωρίς καμία ομοιοκαταληξία
χωρίς ταχυκαρδίες και μεταμεσονύχτια τηλέφωνα
χωρίς πάγο.
Βήχω πολύ ερωτικά τελευταία,
είχα καιρό να αρρωστήσω τόσο ελαφρά τη καρδία
κι ένα φιλί δεν σου 'κλεψα απόψε να με γιάνει.

Μπαίνει η άνοιξη με βία

Τι κι αν είναι Σάββατο βράδυ,δέκα του Φλεβάρη

τι κι αν διαβάζω στιχάκια ερωτικά 

ενώ ακούω λαικά κορίτσια πονεμένων δεκαετιών

βλέπω τα σεντόνια τα ξέστρωτα από χτες

και τα ρούχα ανάκατα στο πάτωμα πεταμένα

να μαρτυράνε πως έρωτα φιλοξένησε ετούτο το σκηνικό.

Εσύ έφυγες κι άφησα ξεκλείδωτες τις πόρτες

να μπαινοβγαίνεις όποτε σου κάνει κέφι.

Ακόνισα μαχαίρια να τρυπήσω το μέλλον του έρωτα αυτού

γιατί μπαίνει με βία η άνοιξη απ' τα ανοιχτά παραθύρια

τα κοπανάει ο αέρας και σφυρίζουν σκοπούς αλλιώτικους

γυαλιά λεπίδες στην καρδούλα μου

και σάλια στην κοιλιά μου.

Εγώ για σένα ήμουν μια σούρα γιορτινή

εσύ για μένα,η σούρα μου τα τελευταία βράδια.

Σόδα.

Εκεί που ο ήλιος σιγοβράζει τη γη

για να επουλώσει τις πληγές η σελήνη

τα κάγκελα ακουμπάν τον ουρανό,οι κάκτοι ψηλοί και θαρραλέοι,

τα μπαρ κάθε βράδυ σερβίρουν ενοχικές μαργαρίτες

κι εμείς γατιά μικρά αλωνίζουμε στα πόδια των ανθρώπων.

Μου πατάς την ουρά,νιαουρίζω γοερά

και σαν μικρό που είμαι ξαπλώνω να λιαστώ

εφτά και τέταρτο με μια τριχόμπαλα κουβέντες

να ανεβοκατεβαίνει τον οισοφάγο,να γαργαλάει τα σωθικά  .

-Ένα κοκτέιλ μπας και ξεράσω λίγο έρωτα,κύριε μπάρμαν.

Ο καιρός χαλάει από αύριο

έρχονται βροχές που σβήνουν φλόγες

κι εγώ καίγομαι σε μια κουταλιά νερό

χαζεύοντάς σε από τις χαραμάδες που μ' αφήνεις που και που.

Αναρωτιέμαι που τελειώνουν αυτές οι νύχτες

και γιατί δεν τις τελειώνουμε κουλουριασμένοι

αντί να μαδάμε μαργαρίτες στα μπαρς.

Έχει κάμποσα αυτή η πόλη

που τα γυρνάω ελπίζοντας,από νωρίς πια

παραγγέλνοντας σόδες ζεστές



και καλή μου χώνεψη.