Πεταχτά φιλιά στο γήπεδο τις Κυριακές,ύστερα
να μ'αγκαλιάζεις τα βράδια για να κοιμηθώ
το πρωί να σου φτιάχνω καφέ,γλυκό ναι
τα πόδια μου να φωλιάζουν στα δικά σου
όταν είμαστε με φίλους κρυφά χαζογελάμε οι δυό μας
είναι άδικο να έχει τόσα λίγα κομμάτια
το παζλ της ευτυχίας μου και
το μόνο που του λείπει
να είσαι εσύ
που ξυπνάς τις μέρες σου τόσο μακριά.
Το χέρι σου
σωστός εξερευνητής,
πέρα-δώθε πλανιέται στο κορμί μου
σαν να μαθαίνει ξαφνικά
όλη τη γεωγραφία από την αρχή.
Κατά τη διάρκεια
της μεταμεσονύκτιας φασίνας μου
ξεκρέμασα την καρδιά μου απ' τον τοίχο
την έβαλα σ'ένα σημείο να μη φαίνεται
Στη θέση της,πλέον
ο Βαρβέρης με τον Μαραντόνα
μου ψιθυρίζουν ''μην είσαι χαζή''
όσο κόβω τα μαλλιά μου
και προσγειώνομαι στο παρελθόν
ο Δεληβοριάς λέει τα δικά του για την Κική
τον ακούω τόσο προσεκτικά,εσένα ήθελα να άκουγα
εσένα θέλω μα , να
είναι που
οι αποστάσεις όπου-αν υπάρχουν
για τον καθένα ξεχωριστά
πονάνε με ξεχωριστό τρόπο,κάπως ανάλαφρα
ώσπου να μάθουμε να μετράμε αγκαλιές,
σωστά ;
Τα χέρια του που με αγκάλιαζαν
πέντε μέρες-κενό στον χωροχρόνο
πως μετριέται η απόσταση
να σκεφτούμε απ' την αρχή
μέχρι να την καταρρίψουμε,μα
Σάββατο μεσημέρι,πάλι πίσω
συνεννοούμαι με το βλέμμα
με το αδέσποτο έξω απ' το προπό
ανταλλάζοντας μοναξιές
και περιμένω το φανάρι σου
να ανάψει πράσινο να 'ρθω.
Απόψε θα καπνίζω βιομηχανικά τσιγάρα
και θα σε σκέφτομαι,
το πρώτο μόνο είναι επιλογή.
Πόσο θα το 'θελα
μα δεν το μπορώ
να ψελλίζω στα κρυφά
τα σ'αγαπώ μου
γιατί έχω μάθει να τα φωνάζω.
-Σ'αγαπώ τόσο πολύ.
-Αν μ'αγαπάς γιατί φεύγεις;
-Βάλε ν' ακούσεις
τον κομπάρσο του Μυτιληναίου
και συγχώρα με.
Μάλλον το έργο κράτησε αρκετά.
Από μικρή
τα είχα βάλει με τα πυροτεχνήματα
τώρα που,ας πούμε,φαίνεται να μεγάλωσα
μάκριναν τα μαλλιά μου,έβαλα μυαλό
τα μπερδεύω με τα αστέρια κάποιες φορές
γιατί κρατούν τόσο λίγο τ'αστέρια
μ'αφήνουν στη νύχτα να καίγομαι
τώρα που μεγάλωσα μακάρι να μάθω
την επόμενη φορά
που θα λάμψει κάτι στον ουρανό μου
να γυρίσω το βλέμμα
να μην τυφλώνομαι απ' τα πυροτεχνήματα
να μην τα λογαριάζω για άστρα
κάθε που βραδιάζει να μην γελιέμαι
πως μεγάλωσα και πια δεν ξεγελιέμαι
πως δεν την πάτησα
πως ούτε τα ίδια αστέρια βλέπουμε
ούτε το ίδιο για ουρανό.
Τι θα σου αφιέρωνα,με ρωτάς;
Όλο το σάουντρακ
του σαββατόβραδου,
αλλά δεν εμφανίστηκες
να σου ψιθυρίσω τα τραγούδια.
Εκείνο το καυτό φιλί
που θα γυρνούσες να μου δώσεις
μου φαίνεται πως
ακόμα ψάχνεις ξύλα
για να ανάψεις μεγαλύτερη φωτιά.
Σαν τα αμάξια που οδηγάμε
τριαντάρηδες με προβλήματα εικοσαετίας
πάμε με δανεικό παπί για δουλειά
αλλά με ολόδικό μας κόμπο στο στομάχι
τον θρέφουμε μέρα με τη μέρα
οχτώ μεροκάματο γλυκό ξύπνημα απ' τις πέντε
δύσπνοια ταχυκαρδία κρίση πανικού
να βγει το νοίκι άλλον ένα μήνα
μετά θα φύγουμε ρε,το υπόσχομαι
λογαριασμοί για μια ζωή που δε ζούμε
κι ανάθεμα αν κλείνουμε μάτι
δίχως φόβο πάνω από ένα τετράωρο
πεταγόμαστε ξανά στο ταβάνι
θα φύγουμε ρε,θα φύγουμε
πάρε με αγκαλιά για να πορευτώ.
