31 του μηνού

Δεν πιστεύω στα αντίο και σε τίποτα οριστικό.
Δεν πιστεύω στην “τελευταία κουβέντα”.
Αν όντως πίστευα στα αντίο 
τα πράγματα θα ‘ταν σίγουρα αλλιώτικα.
Αν πίστευα πως δεν θα ανταμωθούμε ξανά
και πως όλο αυτό σημαίνει πως η αυλαία πέφτει οριστικά
μπορεί τελικά να φερόμουν αλλιώς.
Και το μεγαλύτερό μου λάθος καθώς φαίνεται,
το μεγαλύτερο ανέκδοτο,
είναι η πίστη μου στην ανθρωπότητα
μέσω της πίστης μου σε σένα και σε μένα.
Καλό είναι να ξέρουμε τι ζητάμε
και τώρα που ξημερώνει καινούρια μέρα 
να μάθουμε να το διεκδικούμε παθιασμένα.
Με μετριότητες,ηττοπάθειες και φόβο
δεν κέρδισε ποτέ κανείς καμία μάχη.
Αυτά είναι να τα πνίγεις στα ξύδια 
και τους καπνούς 
και τις κουβέντες,
όχι τα όμορφα που νιώθεις.
Και τα πνίγεις γιατί δηλαδή; Ε να,επειδή…
Υποταχτήκαμε όλοι στο ψευδές μυστήριο
και ξεχάσαμε να κοιτάμε βαθιά μέσα στα μάτια.
Υποτάχτηκα κ εγώ με τη σειρά μου.
Για την ίδια μηχανή δουλεύουμε,εξάλλου.
Ο αριθμός μας αλλάζει μονάχα 
ίσα για να ξεχωρίζει η μηχανή τα γρανάζια της.
Πάμε μια βόλτα να σου πω ένα τελευταίο αντίο
και γυρνάω πάλι στην μηχανή.
Ο αγώνας ποτέ δεν τελειώνει κι ας γκρεμίζονται όλα.
Φτου κι απ την αρχή για πολλά αντίο ακόμη.