Τρίτη 2 Αυγούστου 2016

σάβα//σα//νο

Βούτηξαν το μέλλον τους στη λάσπη
οι γυάλινες οπλές της λήθης  
πασχίζουν μα δεν γίνεται άλλο θόρυβο να κάνουν.
Η ομορφιά παραδίδει τα σκήπτρα
στις νεκρές ορχιδέες του βάζου
κι Εκείνος την κοιτάζει 
από του μπαλκονιού την άκρη
φορώντας το βασανιστικό χαμόγελο
όλων των ανεκπλήρωτων πόθων που δεν άγγιξε.
Αβάσταχτη η υπόνοια της συνήθειας
τρυπώνει από τα μισάνοιχτα παράθυρα της καθημερινότητας
και την φιλάει στο μέτωπο 
ενώ απ’το γυμνό της θώρακα 
κρέμονται της γέννας της βλαστάρια
σφηνόνωντας το είναι της στην ντουλάπα του χρόνου
που περνάει σαν τα τρένα που περνούν και χάνονται.
‘’Δεν είναι ζωή αυτή’’ ψιθύρισε το εγώ της
κι εκείνη αμέσως πήγε να πιάσει τα κατσαρολικά
διότι πήγε δύο και γυρνάει ο άντρας της απ’ το γραφείο.
Η ζωή περνά μπροστά της 
όπως οι σημαντικές ειδήσεις περνούν απλώς λεζάντες
στο κάτω μέρος της οθόνης
αφού το κύριο θέμα είναι η ζωή μιας κάποιας σταρ.
Η ζωή περνά και αποχρωματίζεται
και εκείνη κλαίει πάλι
με δικαιολογία τα κρεμμύδια
μόνον τότε μπορεί άλλωστε,
όλες τις άλλες ώρες είναι πολύ απασχολημένη
με το να προσποιείται πως όλα βαίνουν καλώς
πως δεν γλυκοκοιτάζει το μπαλκόνι απ’ την κουζίνα.

Όμως εκείνη τα μαχαίρια όλα κρατάει
και φυλάει ένα σάβανο στο συρτάρι
περιμένοντας την πόρτα να ανοίξει
τέλος απλόχερα στο βάσανο να δώσει.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου