ζω ή

Το σώμα που ζω δεν είναι δικό μου,
με φιλοξενεί και με κερνάει υγρά και συμπάθεια
Το σπίτι που ζω δεν έχει πολλά δωμάτια,
είναι ένα καφενείο παλιό
τάβλι και καφέδες,γεράματα και στραπάτσα.
Τα μάτια μου ακολουθούν 
τον κόσμο που φεύγει και τα δωμάτια άδεια
να περιμένουν ώρες ακάθαρτης πλήξης,
κονιάκ και ψαρόσουπα για έναν.
Αράχνες συμμορίτισσες που δεν τα παρατάνε,
χορεύουν στο ταβάνι του μπάνιου τα βράδια.

Τα όνειρα που ‘κανα,σαίτες στα αστέρια
τις εμπόδισε το ταβάνι το ξύλινο
να βγάλουν φτερά και να απογαλακτιστούν
απ’ την πεσσιμιστική μου φύση.
Η ώρα έξι κι εγώ σκέφτομαι τις ρυτίδες σου
μ’ ένα ποτήρι ουίσκι να μου ζεσταίνει τα χέρια. 

Τα χρόνια που ζω,
δολοφονημένες τρανς στην Τουρκία,
αγόρια που επιβιώνουν από εκρήξεις,
άνθρωποι που πηδάνε φράχτες,
βιασμοί βαφτισμένοι ‘’αταξίες’’.
Όλα μας πάνε δεξιά
και το κράτος κάνει τον σταυρό του.

Ωραίες οι ρυτίδες σου,
αλλά μπρος στην ασχήμια του κόσμου
δεν μπορούν να με συντηρήσουν.
Βαρέθηκα εκείνους
που στρώνουν να κοιμηθούν στις στάχτες
της εθνικής υπερηφάνειας
και των ναρκισσιστικών ονειρώξεων.

Τι κάνουμε λοιπόν εμείς εδώ,μου λες;
Μάζεψε το κουφάρι σου απ’ τον καναπέ
μπας και βαγέρουμε επιτέλους.
Είναι τρίχα αδύναμη,λεπτή
αυτό που μας κρατάει
ώσπου να γίνει τριχιά και μας πνίξει.

Στην υγειά σου.