εσωτερικός διάλογος

- Τα βήματα τις νύχτες όλο και πιο θαρραλέα
ανάλαφρα -βοηθάει το τζιν 

όχι όχι αυτό

είμαι πάντα γυμνή βλέπεις και ποτέ δεν μπορώ

ανακεφαλαίωση σωστή να κάνω

μπερδεύω τα ημερολόγια με τα τεφτέρια

τα σημαντικά τα πετάω όπως τα στυλό

και κρατώ δυό βουνά σκόνη πλυντηρίου

για ώρα ανάγκης

να ξεπλένω καμιά αμαρτία που και που

μα ποιου και ποιανού άλλου

πήρα πάλι παράσημο το καρφίτσωσα στο πέτο

να μου κάνει σημάδι να πονέσω άλλο λίγο να μπορέσω να φύγω

Η πληγή

μεταφέρεται στο κεφάλι

ανοίγει τρύπα και κλείνει τα μάτια μου η κάπνα

πόσα τσιγάρα ώρες-ώρες σκέφτομαι

πως δεν θα πρεπε να σκέφτομαι τόσο

ίσως άλλο λίγο

Κι άλλο λίγο

όπως με το πρώτο τσιγάρο που δεν έκανα στο γυμνάσιο

γιατί μισούσα τη γεύση και τη μυρωδιά του

 ενοχή και απόλαυση με φίλτρο

άργησα να μάθω να στρίβω

στράφηκα στα έτοιμα μα δεν είχαν γλύκα

και η αλητεία που ζήταγα 

δρόμος ανηφορικός με πολλές στροφές απότομες 

τις παίρνω ανοιχτά και με χίλια 

ελληνική επαρχία το κατακαλόκαιρο

κι ένα δωμάτιο να χαίρομαι τον ιδρώτα 

ώσπου να καούν οι πέτσες μας απ' την θερμοκρασία

να βγάλουμε το δέρμα από τα νύχια

να τραβήξουμε μακριά,πολύ μακριά

και να γίνουμε επιτέλους Εμείς.

- Καλά,μάθε να στρίβεις πρώτα.

- Ό,τι θέλω θα κάνω.

Βάλε ένα τζιν ακόμα και πιάσε τον αναπτήρα.

Πήρα φωτιά.

- Ε δε θα μάθεις ποτέ.

(και τα σκυλάδικα στο τέρμα)