η καρέκλα.

Την καρέκλα την παλιά θα τηνε βάψω κίτρινη ,

την βαρέθηκα να με χαζεύει δήθεν αδιάφορη 

τα βράδια που γυρνάω σουροευάλωτη.

Το επικριτικό της καφετί και τα στραβά της πόδια 

δεν αφήνουν κανέναν να κάτσει λίγο παραπάνω.

Θα την καρφώσω στο ταβάνι

και θα με ανεβάζω εκεί  όταν δεν περνάω καλά

μπας και αλλάξει επιτέλους

ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα.

Μπα.και να την βάψω

πάλι στα σκαμπό αγκαλιά με αποστάξεις

θα σκέφτομαι όλες τις αποστάσεις

που θα πρεπε και δεν.

Αλλά πες πως την έβαψα

πως άλλαξα οπτική γωνία

πως θέλει κάποιος να κάτσει

πώς θα το αφήσω να συμβεί;

Καλύτερα λοιπόν να τηνε σπάσω

πολλοί μουσαφιρέοι μαζεύτηκαν τελευταία

που το κρεβάτι μου μπανίζουν στα αλήθεια

κι εγώ αθώα,ροζ και ηλίθια

τους λέω να κάτσουν λίγο ακόμα.

Δεν βολεύει πουθενά αυτή η καρέκλα.

Άντε σήκω να σου κάνω έναν ελληνικό

να τον πιεις στην αυλή και να παρατηρώ

πως φωτίζει το δέρμα σου την μέρα.

Την νύχτα όλα είναι φανταχτερά,

όλα αλλοιωμένα.

Κι εγώ την μέρα 

που ξεβάφομαι
δεν είμαι για σένα.