Π.Ε.Λ.

Στην Ανθή,την Μαρίνα,τον Γιώργο,
την Ειρήνη,την Μαρία,την Ζωή
και όσες φίλες μ'αγκάλιασαν
για να κλάψω όταν νόμισα
πως κάτι άλλαξε.

Ο Γιώργος κάθε φορά
που μια φίλη του ερωτεύεται
την παίρνει αγκαλιά,της λέει να μην
γιατί κουράστηκε οι φίλες του να κλαίνε
όχι ξανά μάτια κόκκινα και

η προσμονή,η ελπίδα,η λαχτάρα
τα μάτια σου τα διαπεραστικά
τσιγάρα το ένα πίσω απ' το άλλο
όσο νόμιζα ότι σε περίμενα

κι εσύ να μην έρχεσαι,ενώ κατάλαβες
τώρα με την γνώση που έλαβα
απορώ πως μπορώ
ακόμα τα χέρια μου να ανοίγω
για να τσακίζομαι τα ξημερώματα
κι ακόμα να σε περιμένω.