Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2020

Για λίγο

ξεχαστήκαμε 
αφού πέσαμε και χτυπήσαμε
της πληγές μας μπαλώναμε
την μία με την άλλη
με δανεική κλωστή το χρόνο
έτσι παγωμένες όπως ήμασταν
ξεχάσαμε , μπορεί να
ξεχαστήκαμε για λίγο 
για τόσο λίγο
ξεσκονίσαμε την ντροπή απ' τους ώμους μας
μας εγκατέλειψε της ηδονής η τελευταία στάλα
θα πήγαινα για άλλα αλλά
δεν ξεχνάνε τα γδαρμένα κορμιά 
τόσο εύκολα
παλεύουν απροστάτευτα
απέναντι στις μνήμες
φαντάζομαι το μέλλον μου στα κρυφά
δουλειά δουλειά δουλειά
μοναξιά στα σπίτια
άδεια τα στενά
και του πρώτου φιλιού η γωνία
μαμά αν δεν με ξαναδείς
θα με προστατεύει η αστυνομία
έχω ένα μόνιμο πόνο στο στέρνο
και ταχυκαρδία
κλαίω συχνότερα τις νύχτες
για λίγο 
για τόσο λίγο
φοβήθηκα μη μου γίνει συνήθεια
να φαντάζομαι το μέλλον 
με πρησμένα μάτια πίσω απ' τα γυαλιά.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου