Σαν τα αμάξια που οδηγάμε
τριαντάρηδες με προβλήματα εικοσαετίας
πάμε με δανεικό παπί για δουλειά
αλλά με ολόδικό μας κόμπο στο στομάχι
τον θρέφουμε μέρα με τη μέρα
οχτώ μεροκάματο γλυκό ξύπνημα απ' τις πέντε
δύσπνοια ταχυκαρδία κρίση πανικού
να βγει το νοίκι άλλον ένα μήνα
μετά θα φύγουμε ρε,το υπόσχομαι
λογαριασμοί για μια ζωή που δε ζούμε
κι ανάθεμα αν κλείνουμε μάτι
δίχως φόβο πάνω από ένα τετράωρο
πεταγόμαστε ξανά στο ταβάνι
θα φύγουμε ρε,θα φύγουμε
πάρε με αγκαλιά για να πορευτώ.
αχ και βαχ
ΑπάντησηΔιαγραφή