Σημείωση II

ρε !

ρε παιδιά

μήπως να,μήπως
λέω εγώ τώρα,να
να ξεσοβαρετούμε λίγο;
....
...
..

.

...ένα τσακ
και ΜΠΑΜ.

Aμφιθυμία F.M.

-  Τι σκέφτονται εκείνοι οι αμφιθυμικοί μετεωρίτες
   πριν κάνουν την βουτιά στο χώμα να χαθούν;
   Πως θα αναρριχηθούν ύστερα από την πτώση
   ή αν θα είναι κατάχαμα κανένας να τους σώσει;
-  Μάλλον την υπερχείλιση του ποτηριού τους πρώτα
   ύστερα τα τσιγάρα τους για άλλων τα γινάτια
   και πως θα γίνει ανώδυνα απ' τη φωτιά στις στάχτες
   το στόμα πια να μην ζητά να επουλώσει άφθες.

   Όσο δυο άνθρωποι που μιλούν με και για ομοιοκαταληξίες πίνανε και συζητούσαν περί αμφιθυμίας και άλλων αποδομητικών πουλιών στην άκρη του μπαρ της άκρης της γης,οι ματαιωρίτες - μετέωροι,είδες ;- συμφωνήσανε να είναι διακριτικοί και να επανεμφανιστούν άξαφνα,το τελευταίο πρωινό τ' Απρίλη μιας άλλης γης,μιας άλλης μέρας.Της μέρας που εκείνη ξύπνησε με τα μαλλιά ανάκατα,χωρίς τσιγάρα,καφέ αλλά με πρωινό και τσάι πράσινο.Τα απέναντι μπαλκόνια ίδια,ο ήλιος ενοχλητικός,οι από πάνω ρεσιτάλ φασαρίας αν και σε αστικό τοπίο.Ταλέντα είν' αυτά.
   Α,ναι.Εδώ στην ανοιξιάτικη Θεσσαλονίκη,που όλο ανθίζει,να μην ξεχάσουμε να ποτίζουμε τις γλάστρες μας,να ξαραχνιάσουμε τους εγωισμούς μας,να βγάλουμε τα χαλιά και τα χάλια μας να τα απλώσουμε λίγο στο μπαλκόνι να πάρουν τον αέρα τους.Ύστερα ,ξανά μέσα,τα κεφάλια μέσα,να κλείσουμε καμιά κουρτίνα μη μας δουν οι απέναντι γυμνούς μεσ' στην συνήθεια και τρομάξουν.Οι ομοιοκαταληξίες δεν υπάρχουν πια και οι λέξεις βαρέθηκαν κι άλλαξαν μεταξύ τους σημασία.
   Εκείνη,που της αρέσει να ακούει ραδιόφωνο στα μεγάλα ταξίδια,σηκώθηκε από τον καναπέ μετά από μέρες για να αλλάξει το σταθμό.Το Έβρι Νάιτ την χτύπησε σαν μετεωρίτης,από αυτούς τους φιλικούς,φιλικά στην πλάτη και η επίγνωση την διαολόστειλε σαρκαστικά με ένα περιφρονητικό σκούντηγμα στον ώμο.
- Ελληνικό ραδιόφωνο-μια ζωή τα ίδια,είπε.
Αλλά το σιγοτραγουδούσε για μέρες το ρημάδι.Ίσως βαρέθηκε να αλλάξει πάλι σταθμό.Δε γαμιέται;Λίγος χορός με το βρακί δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Ρεπό

(του Γιάννη Τσ. που με ξαλάφρωσε)

Πέρασα την μέρα σκεπτόμενη

αποχρώσεις του ροζ για το σαλόνι μου,
τρόπους να περνάω καλά στα ρεπό μου
όταν άλλαζα πλευρό στον καναπέ,
τις δουλειές της Δευτέρας
που θα γίνουνε Τρίτη απόγευμα,αργά
και άλλα τέτοια βαρετά και ανάλατα
ώσπου έφτασε η νύχτα.
Τη νύχτα σκέφτομαι μόνο ένα πράγμα
που με κρατά ξύπνια ως το ξημέρωμα
χάνοντας κι άλλες μέρες
για μιαν ελπίδα τάχα
που ανάθεμα κι αν γίνει αλήθεια.

συνθήκες,όροι,προ και υποθέσεις

αναρωτιέμαι ώρες ώρες

αν διαβάζεις αυτά που σου γράφω

αν παλεύεις κι εσύ με την ανάγκη να μου τηλεφωνήσεις
αν με βλέπεις στον ύπνο σου,όπως εγώ,τα τελευταία βράδια
αν χρειάζεσαι κι άλλο ένα στόμα να καπνίζεις
αν ο ήλιος σου σπάει τα νεύρα όταν δεν ξυπνάμε μαζί
αν όλα τα ποιήματα σου ψιθυρίζουν καταστάσεις
αν διπλοτσεκάρεις τις γωνίες μη με πετύχεις στη γειτονιά,εκεί
αν ο καναπές σου χρειάζεται το χανγκόβερ μου
αν με ψάχνεις ποδαρόδρομο τις νύχτες
αν με σκέφτεσαι και χαμογελάς,που και που
αν με σκέφτεσαι και σιχτιρίζεις,κάπου κάπου
αν και
αν θα
και αν προκύψει
θα 'μαι εδώ τριγύρω.

ροζ τοίχοι

το να σε νοιάζομαι είναι αγκάθι 

στα ιδρωμένα χέρια μου

που αμήχανα χορεύουν στο κορμί σου

κάθε που κοιμάμαι πλάι σου

κι αυτή η ανάμειξη
του ιδρώτα με το αίμα
μου θολώνει τα μάτια
και αγνοώ κάθε παρόν

το άγγιγμα σου με βαραίνει
τόσο βάρος που διαλύει
ό,τι έχω μέσα μου λευκό
υψώνω τοίχους μα είναι ροζ

ανεβαίνω στο πιο ψηλό σημείο τους
να δω πως είναι η αδιαφορία από κει πάνω
απόψε δεν έχει ύπνο κι αγκαλιά
θα χαζεύω το ξημέρωμα.
Ξεφύσημα σε αργή κίνηση,καληνύχτα.

οι λέξεις μου για σένα.

Οι λέξεις μου για σένα

τις νιώθω να στερεύουν

και η νύχτα δεν μου έφτασε

ούτε απόψε για παρέα.

Τις κάπνισα όλες χθες αργά

ώσπου ύψωσαν ασπίδες

''τον ήλιο δεν τον θέλουμε

μας καίει τα μάτια'' ,μου είπαν.
Έμεινα με φωνήεντα
πάνω στα μαξιλάρια
τα σύμφωνα μ'αρνήθηκαν
μα πιο πολύ το χ.
Όσο και να προσπάθησα

άλλο πια δεν με παίρνει
φουρτούνες στο κεφάλι μου
και κόμπους το στομάχι.
Εσύ μια λέξη δεν μου λες
κι αν έκανα να φύγω
θα τάραζες τους μικροαστούς
μ' όλη αυτή τη σιωπή


υ.γ.
Κάθε που μου χαμογελάς
νεράτζια στο παράθυρο
κι όσο κολλάω το τζάμι
ραΐζει η καρδιά.

Θα πάρω μια ψαρόβαρκα,το μωρό μου

Πότε έρχεσαι, που θέλω να δω κάτι

να κανονίσω διακοπές σε ένα νησί

που δεν θα κάνω με εσένανε μαζί.

Θα με φάει το σεργιάνι στις ψαρόβαρκες

και τούτο το καλοκαίρι.

στάση στον Παλαιοφάρσαλο.

Τα στήθια μου σε ορέγονται

τα πόδια μου σε ψάχνουν

τα μπούτια αναρωτιούνται μου

γιατί δεν τα σαλιώνεις

η γλώσσα μου δαγκώνεται

το άγιο ύδωρ ψάχνει.

Εσύ αφορμή,παρόρμηση

μαύρο άλογο στη νύχτα

κυλιέσαι αθώος στους αγρούς

στων ξένων τα χωράφια

μα εμένα μαστιγώνουνε

οι χωρικοί τη μέρα.

Τους λέω εγώ δεν ήξευρα

και ό,τι  ήτανε να γίνει

το πήρα παραμάσχαλα

και το 'κρυψα σε γράμμα

σε παραλήπτη μέλλοντος

το στειλα να αβγατίσει.

Κατάπτυστη η πράξη μου

ξέρω,μα δε λυπάμαι

μπροστά στην τόση ομορφιά

λυγάν και κυπαρίσσια

άλλο πια όμως μην αργείς

κρυώνω πια τα βράδια.