Σόδα.

Εκεί που ο ήλιος σιγοβράζει τη γη

για να επουλώσει τις πληγές η σελήνη

τα κάγκελα ακουμπάν τον ουρανό,οι κάκτοι ψηλοί και θαρραλέοι,

τα μπαρ κάθε βράδυ σερβίρουν ενοχικές μαργαρίτες

κι εμείς γατιά μικρά αλωνίζουμε στα πόδια των ανθρώπων.

Μου πατάς την ουρά,νιαουρίζω γοερά

και σαν μικρό που είμαι ξαπλώνω να λιαστώ

εφτά και τέταρτο με μια τριχόμπαλα κουβέντες

να ανεβοκατεβαίνει τον οισοφάγο,να γαργαλάει τα σωθικά  .

-Ένα κοκτέιλ μπας και ξεράσω λίγο έρωτα,κύριε μπάρμαν.

Ο καιρός χαλάει από αύριο

έρχονται βροχές που σβήνουν φλόγες

κι εγώ καίγομαι σε μια κουταλιά νερό

χαζεύοντάς σε από τις χαραμάδες που μ' αφήνεις που και που.

Αναρωτιέμαι που τελειώνουν αυτές οι νύχτες

και γιατί δεν τις τελειώνουμε κουλουριασμένοι

αντί να μαδάμε μαργαρίτες στα μπαρς.

Έχει κάμποσα αυτή η πόλη

που τα γυρνάω ελπίζοντας,από νωρίς πια

παραγγέλνοντας σόδες ζεστές



και καλή μου χώνεψη.