Ένα δεύτερο

Προχθές που σύρθηκα ως την κορυφή του κόσμου

για να δω όλους τους θνητούς να πενθούν

στα στάχυα απάνω

η χαρτορίχτρα με κοίταζε λοξά

όταν της ζήτησα να μη με λυπηθεί

κι εκείνη με έστειλε στου χάρου τα δόντια

πεσκέσι με τα όλα του.

Το πρωί σηκώθηκα από το κρεβάτι

για να βράσω στην κούπα την αισιοδοξία μου

κι έπινα αργά μαζί με τα τσιγάρα του

την μέρα που δύει

γυμνή στο πάτωμα

στη γωνία που πέταξα την αγαπημένη μου μπλούζα

Τεντώνω τα πόδια μου στα πλακάκια

μέχρι να τρομάξουν

και να επιστρέψουν τρεμάμενα

αγκαλιάζωντας τα φύλλα απ το δέρμα μου

που ξεφλουδίζει.

Οι χειμώνες

χώνονται ανάμεσα στον Βαρβέρη

και μια απόδειξη φαρμακείου για βαλσαμέλαιο

που τελικά δεν κάνει για όλες τις χρήσεις

και οι αμυχές δεν κλείνουν

κι ο χρόνος δεν ξέρει την τύφλα του από ιατρική.

Μεταξύ ποδιών και πατώματος

κείτονται όλες οι ιστορίες της ανθρωπότητας

κλείνουν το μάτι για μια ζωή στα πατώματα και εγώ

Δεν μπορώ να το πάρω ούτε κι αυτό στα σοβαρά

όταν κοιτώ το ταβάνι μπας και βρέξει

κι εκείνο με φτύνει στον κόρφο

- Κανείς δε συνεννοείται σε τούτο το σπίτι -

Τα παράθυρα βάζουν τα καλά τους για να υποδεχτούν την άνοιξη.

Τους κλείνω τις κουρτίνες,

πρέπει να μάθουν επιτέλους

να μην ελπίζουν στα καλοκαίρια

      .