τέλη σεπτέμβρη.

Ξεκινάω ταξίδι
από τα ακροδάχτυλα
μέχρι τους αγκώνες σου
Ανατολή και Δύση
ορίζω τον ορίζοντα
σφίγγοντας τις παλάμες σου
Στρόβιλος στον αφαλό σου πάνω 
κάνω στάση για ξεκούραση
στα λαγόνια σου 
αναμένω
το φανάρι να ανάψει
μ’ άναψε
και στο άψε σβήσε χοροπηδάω 
χορεύω 
πέφτω γκρεμίζομαι αναρωτιέμαι
γιατί με πετάς στη λογική;
Εγώ θέλω 
να πιάσω φιλίες με τους αστραγάλους σου
να τα λέμε τα πρωινά
ύστερα θα μου φωνάζουν οι τρίχες
της μασχάλης σου
-το χάλι σου
ε πρόσεχε θα χτυπήσεις.
Βγάλε τα πόδια από τη θέση για τανγκό
χοροί 
ξεχωριστοί ασυνόδευτοι
και η νύχτα δε ρωτάει
μέχρι το πέρας της αφθαρσίας
των κρυστάλλινων μπλουζ.
Δε ρωτάει
μα ερωτεύομαι.
Σταυροπόδι στην πλάτη σου
τραμπάλα με λέξεις
ώσπου οι κόρες των ματιών σου
καταπέλτες φοβίας
ξένη να με χρίσουν
λίγο πριν ανάψουν τα φώτα
ντύσου,φευγιό 
και αβάνα-μάλμπορο.
Ε,με τέτοιο κωλόκαιρο
θα μου πω,
τι το ήθελα το ταξίδι;



(Και οι σερβιτόρες μετά αναρωτιόμαστε
όσο περιμένουμε να φανεί απ’ την πόρτα
για δε κάνουν προκοπή οι έρωτες 
των μπαρ της αλλοτρίωσης.)